Γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Χ. ΝΤΡΙΝΙΑΣ
Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου η χαιρεκακία για την τύχη της Ουκρανίας έχει φτάσει σε τέτοιο ύψος όσο στην Ελλάδα. Από το ΚΚΕ και τον αριστερισμό μέχρι τον «ψεκασμένο» πατριωτισμό (δεξιάς και αριστερής καταγωγής), άλλοι κρυφά και άλλοι φανερά, άλλοι υποκριτικά και άλλοι ευθέως, είτε καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «οι Ουκρανοί τα ‘θελαν και τα ‘παθαν» είτε ότι «ο μάγκας Πούτιν τους σάρωσε και αυτούς και τη Δύση». Χειρότεροι όλων οι περίφημοι «ισαποστάκηδες» και «ναιμεναλλάδες». Τους ακούμε βαθυστόχαστα να αποφαίνονται: «πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλισμών», «τα ίδια έγιναν και στη Σερβία από τη Δύση», «η ελεγχόμενη από την ακροδεξιά Ουκρανία» και άλλα χαριτωμένα, για να μην πάρουν ξάστερη θέση υπέρ του αμυνόμενου. Για να τελειώνουμε με την υποκρισία.
Δεν έχουμε ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ούτε αμερικάνικη γάτα δεν πολεμάει στην Ουκρανία απέναντι στους Ρώσους. Το σύνολο σχεδόν των όπλων που χρησιμοποιεί ο ουκρανικός στρατός είναι σοβιετικής και μετασοβιετικής καταγωγής, με εξαίρεση κάποια αντιαρματικά και υψηλής τεχνολογίας εξαρτήματα επικοινωνιών που παραχωρήθηκαν από τη Δύση (τη Βρετανία κυρίως).
Δεν έχουμε πόλεμο δια αντιπροσώπων που είναι η κύρια μορφή των ένοπλων ψυχροπολεμικών συγκρούσεων. Έχουμε μια ιμπεριαλιστική / αυτοκρατορική δύναμη που επιτίθεται αυτοπροσώπως και ολοκληρωτικά σε ένα μη-φιλικό σε αυτήν, και αδύναμο, ανεξάρτητο κράτος.
Δεν έχουμε μια «δημοκρατία» που επιτίθεται σε μια «φασιστική» χώρα, αλλά μια ρεπλίκα του νεο-τσαρισμού που επιτίθεται σε μια ρεπλίκα αστικής δημοκρατίας, σαν τις πολλές που ανθούν στο μετασοβιετικό χώρο.
Δεν έχουμε την υπεράσπιση εθνικού χώρου εκ μέρους των Ρώσων, αλλά την ξεκάθαρη αναβίωση της μεγαλορώσικης επεκτατικής πολιτικής και των θεωριών του «ζωτικού χώρου».
Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης στη Σερβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, με στόχο την απόσχιση εδαφών ή την εγκατάσταση κυβερνήσεων-μαριονέτα, με τίποτα δεν μας εμποδίζουν να καταγγέλλουμε τις ευθέως αντίστοιχες πρακτικές των Ρώσων. Τα «Βιετνάμ» δεν θα μας τυφλώσουν για να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τις «Τσεχοσλοβακίες», όπως έκαναν οι πατεράδες και οι μανάδες μας.
Η εγκληματική υπεροψία και απληστία των Δυτικών, μαζί με την ολέθρια ανικανότητα των ηγετών της Ε.Ε., που αρνήθηκαν στη Ρωσία τις δεκαετίες του ’90 και ’00 την ισότιμη συμμετοχή της σε ένα ισότιμο πανευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας, δεν μας κάνει τυφλούς ώστε να μην βλέπουμε ότι η υποχώρηση της αμερικάνικης πλανητικής ηγεμονίας συνοδεύεται από τη διαμόρφωση ενός δεσποτικού ευρασιατικού ανταγωνιστικού πόλου (Κίνα, Ρωσία, Τουρκία κ.ά.) εξίσου επικίνδυνου, και καταπιεστικού για τα συμφέροντα των μικρών λαών. Ή, μήπως, δεν καταλαβαίνουμε ότι τα οικονομικά έμπεδα της στρατιωτικής εισβολής έχουν οργανωθεί από την πανίσχυρη οικονομικά Κίνα, ώστε να αντέξει η, αδύναμη παραγωγικά και οικονομικά, Ρωσία της διεθνείς κυρώσεις;
Αν, λοιπόν, πράγματι η Ουκρανία είναι το πρώτο θύμα της ανταπάντησης του ευρασιατικού άξονα στην δυτική ηγεμονία, τότε οι «ίσες αποστάσεις» στην εισβολή και κατοχή ανεξάρτητης χώρας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σιωπηρή επιδοκιμασία του ενός από τους δύο ανταγωνιστικούς πόλους, του ευρασιατικού. Και ταυτόχρονα, με ειρωνικό τρόπο, η αναδρομική «δικαίωση» των εγκλημάτων του άλλου πόλου.
Όσο για τον «πατριωτικό» χώρο στην Ελλάδα, φαίνεται ότι η βλάβη που προκάλεσε στον πολιτικό του εγκέφαλο ο πρόσφατος εναγκαλισμός του με το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι ανήκεστος. Αφού, λοιπόν, καμαρώνουν των «αποφασιστικό» ηγέτη Πούτιν να ισοπεδώνει μια ανεξάρτητη χώρα, για να «διορθώσει τα ιστορικά λάθη του Λένιν» και να ικανοποιήσει τον αυτοκρατορικό ιδεασμό της ρωσικής ελίτ, ας ετοιμάζονται και για το φιλαράκι του, τον νεο-σουλτάνο Ερντογάν και τη νεο-οθωμανική ελίτ του, να διορθώσει τα «ιστορικά λάθη του Κεμάλ» στο Ανατολικό Αιγαίο και τη Θράκη. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός, όταν ξεκινήσει την πολεμική του περίοδο, σπάνια είναι α λα καρτ.
Και μια από τις ελάχιστες δημόσιες ανακοινώσεις που λένε τα πράγματα με το όνομά τους: Ανακοίνωση Άρδην: Ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή χωρίς «ναι μεν αλλά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου