«Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου»

«Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρό-

       μου ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; Ποιόν

       αναζητούμε;

Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα νιώθεις

       να ζεις πιο αληθινά –

πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με τη ψυχή σου.

Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον κήπο.

       Άνοιξη.

Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη σοφί-

       τα κι έκλαιγε κι ο παππούς ξεχνούσε να διαβάσει τη Βίβλο…

Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρείς

       γενιές. Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι;

Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου

μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα να

       σκόρπιζε γιασεμιά

φωτίζοταν για λίγο η νύχτα.

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.

Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ -

                                                         αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα».

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ. (1990). «Ο πρώτος στίχος», στο: Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου. Αθήνα: Κέδρος, σ. 14.