«Θυμάσαι τη μικρή κανάτα του κρασιού
ζωγραφισμένη με ανθάκια μπλε στεφάνι
στο οινοχόο χείλος της;
- από την Αλσατία μού την πήρες ανόρεχτος
τι τη θες εμείς δεν πίνουμε ποτέ
που ξέρεις, επέμεινα, κάποτε ίσως χρειαστεί
θολά να γνωριστούμε.
Έσπασε το χεράκι της άνευ λόγου εκτός
από ένα ράγισμα βαθύ που είχε η αφή μου.
Τώρα από το χέρι το δικό σου την κρατώ
με το δικό σου χέρι στέρεα την κρατά
και οίνον τη γεμίζει θολωμένη
η αλκοολική εφεύρεσή μου».
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ. (2002). «Όλο μαζί τίποτα δε χάνεται», στο: Ήχος απομακρύνσεων. Αθήνα: Ίκαρος, σ. 47.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου