«Μέσα στο ευρύτερο σχέδιο της Φραγκοσύνης για τη διάλυση της συνεχιζόμενης και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία Ρωμανίας / Βυζαντίου, όχι μόνο ως πραγματικότητας, αλλά και ως ιστορικής ακόμη μνήμης, ο Ελληνισμός έπρεπε να στραφεί αποκλειστικά στην αρχαιότητα, οβελίζοντας οριστικά από την ιστορική-του συνείδηση το κοντινό παρελθόν-του. Η ρομαντική αυτή στροφή – στην Ελλάδα περίεργα ο διαφωτισμός συνδυάστηκε με τον ρομαντισμό και την αρχαιολατρία – μας έμαθε να αναζητούμε τους Δασκάλους και Φωτιστές-μας στους αρχαίους ή τουλάχιστον στους Ευρωπαίους, που, σύμφωνα με τα όσα μας δίδαξαν ο Κοραής και ο κύκλος-του, ήταν οι άμεσοι κληρονόμοι και συνεχιστές της σοφίας των προγόνων-μας. Το αποτέλεσμα ήταν τα παραθεωρείται το εγγύτερο παρελθόν-μας και να περιφρονείται. Μοιάζαμε σαν να αρνούμασθε τον Πατέρα μας και να αναζητούμε την ταυτότητά μας αποκλειστικά στον Παππού-μας. Σαν να μην είχαμε Πατέρες, αλλά μόνο μακρινούς Προγόνους».
+Πρωτοπρ. Γ. Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ. (1986). Παράδοση και Αλλοτρίωση. Αθήνα: Δόμος, σσ. 12-13.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ: Σωφρόνως, ευσεβώς και δικαίως, όπως ταιριάζει στα φοβερά πάθη των βυζαντινών και μεταβυζαντινών Πατέρων-μας, για δεκαετίες μας μύησε και μας γαλούχησε, ο μακαριστός πια παπα-Γιώργης Μεταλληνός. Δεν ήταν μόνο ο επιστήμονας κι ο ερευνητής της Εκκλησιαστικής Ιστορίας και της Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού· όσοι τον γνώρισαν και είχαν την ευκαιρία να συνεργαστούν μαζί του, θα τον θυμούνται κι ως άνθρωπο της προσευχής, δάσκαλο αλείπτη και κολλυβά συνάμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου