Το γυρεύει ένα άπιστος με τους πεπεισμένους!

«Ο Θωμάς πιστεύει μόνο στα μάτια του. Αν δεν δη, αρνείται να παραδεχθή πως ο Ιησούς αναστήθηκε, πως είναι ο χριστός του Θεού. Όμως δεν γίνεται και να μην λάβη υπ’ όψιν του την μαρτυρία τόσων γνωστών του ανθρώπων. Εάν απέρριπτε συλλήβδην την μαρτυρία τους, η ψυχολογική του κατάσταση θα ήταν διαφανής –η καθαρή απιστία δεν παρουσιάζει τους μαιάνδρους της αμφιβολίας, η οποία ως αναπόδεικτη επίσης πεποίθηση συνιστά αρνητική πίστη- και δεν θα είχε κανένα λόγο το επόμενο Σάββατο να ξαναβρεθή μαζί τους και να συζητή, κατά πάσαν πιθανότητα, το επίμαχο θέμα. Το γυρεύει ένα άπιστος με τους πεπεισμένους! Το γεγονός ότι ξαναπήγε στη σύναξη των μαθητών δείχνει πως η απιστία του ήταν αμφιβολία και όχι απόλυτη απόρριψη, πράγμα το οποίο βεβαιώνουν και τα λειτουργικά κείμενα, που μιλούν για δισταγμό (τω δε διστάζοντι Μαθητή, ψάλλομε εις την Λιτήν· ου μάτην διστάσας Θωμάς, στο τροπάριο της ζ΄ ωδής), χαρακτηρίζοντας εύστοχα τον τύπο της απιστίας. Ο Θωμάς διστάζει, αμφιβάλλει όχι αν είδαν τον Ιησού, αν τους φανερώθηκε το πνεύμα του, αλλά αν ήταν με σάρκα και οστά. Αμφιβάλλει μέχρις αποδείξεως και εν των μεταξύ αιωρείται δίψυχος σε στάση αναμονής, θύμα της παρεμβολής του λογικού στο χώρο της πίστεως».

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ. (1983). Η απιστία του Θωμά. Σχόλιο εις το Ευαγγέλιο του Αντίπασχα. Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 28-29· [τηρώ τον τρόπο γραφής του συγγραφέα}.