Ο Στράτος γινόταν το Στρατέλι, ο Νίκος το Νικολέλι, ο Γιώργος το Γιωργέλι, η Δέσποινα το Δεσποινέλι. Αρσενικοί και θηλυκοί γίνονταν ουδέτερου γένους, σαν τα μωρά, τα μωρέλια. Αυτό το πέρασμα στο ουδέτερο γένος αλλά και η κατάληξη εις «έλι», ήταν σαν ένα χάδι τρυφερότητας πάνω στο όνομα, το γλύκανε κι έκανε τους ανθρώπους που το έφεραν να νιώθουν σαν παιδιά.
Ο περιπτεράς, στην αρχή της αγοράς, δίπλα στο περίφημο καφενείο Πανελλήνιο, το εξηγούσε φιλοσοφικά το θέμα «Έχουμε τον άντρα, τη γυναίκα και το παιδί. Αρσενικό, θηλυκό και ουδέτερο. Ε, εμείς οι Μυτιληνιοί δεν θέλουμε να μεγαλώσουν οι άνθρωποι. Θέλουμε να παραμένουν παιδιά. Γι’ αυτό με το «έλι» τους κάνουμε μικρούς. Να μη μεγαλώσουν ποτέ, για να μην παθαίνουν και ποτέ!».
Αυτή η συνήθεια απάλυνε κάπως τη σκληρότατη καθημερινής ζωής σε ένα νησί όπου η ειρωνεία, η σκωπτικότητα και ο επιθετικός λόγος κυριαρχούν στις ανθρώπινες σχέσεις. Ουδέτερου γένους γίνονταν και τα παρατσούκλια. Οι Μυτιληνιοί εντόπιζαν και μεγέθυναν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα ή μια παράξενη συμπεριφορά κάποιου και το σταμπάριζαν. Άπειρα τα παραδείγματα.
ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ. (2002). «Το τάλαντο», στο: Η νυχτερίδα πέταξε. Αθήνα: Νεφέλη, σσ. 157-158.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου