Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Σε καιρούς χαλεπούς, ωσάν τους σημερινούς, εξ αφορμής της μάστιγας των εκκλησιαστικών σκανδάλων, καθημερινή είναι η παρουσία των κριτικών του ήθους και του βίου ανάξιων κληρικών, μεγαλόσχημων και μικρόσχημων. Αυτή η κριτική, καθώς φαίνεται, αποκτά συχνά τον χαρακτήρα ιεροπραξίας, όταν αναφέρεται σε κληρικούς που με τις πράξεις τους προκαλούν τα χρηστά ήθη. «Ω καιροί, ω ήθη!» λοιπόν και σήμερα, με τους γνωστούς κριτικούς «παντελονάδες» - αφήνω στην άκρη τους δημοσιογράφους των κρατικών και ιδιωτικών καναλιών, γιατί και στις δύο αυτές εκδοχές της τηλεόρασης, κρατική και ιδιωτική, συντελείται ο πλέον ωμός εξευτελισμός του ανθρώπινου προσώπου - ν’ αξιώνουν τη λύτρωση της Εκκλησίας από ερωτίλους ιερείς. Ότι η Εκκλησία νοσεί βαρύτατα κανείς δεν το αμφισβητεί. Με τόλμη και γνώση συνεχώς το επισημαίνουν κορυφαίοι εκπρόσωποι των θεολογικών γραμμάτων μας.
Τρία, όμως, ερωτήματα φαίνεται να ζητούν απάντηση: αξίζει να ασχολείται κανείς με ανήθικους και ανάξιους κληρικούς; Και αν αξίζει, γιατί να το κάνει; Για να διατυμπανίζει ότι στέρεψε η πίστη στην Εκκλησία; Η απάντηση, νομίζω, πως είναι μία και αποστομωτική: «Στέρεψε η πίστη, λένε μερικοί. Η πίστη δε στερεύει ποτέ, γιατί ποτέ δε στερεύει το άγνωστο». Αυτά γράφει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος στα Collectanea του. Δεν χωρά καμιά παρανάγνωση στα γραφόμενά αυτού του κορυφαίου κριτικού, λογοτέχνη και συγγραφέα.
Θεολογία Γιανναρέλλη, Πανηγύρι σε ξωκκλήσι· [στο: ΕΙΡΗΝΗ ΣΙΔΕΡΗ - ΚΟΥΤΣΚΟΥΔΗ. (2003). Θεολογία Γιανναρέλλη. Η λαϊκή ζωγράφος της Λέσβου. Μυτιλήνη, σ. 84 & ΜΑΡΙΑ ΒΑΪΝΑ, «Η ώρα της λαϊκής Ζωγράφου Θεολογίας (1905-1981). Από τη λαϊκή ζωγρφική στην παιδαγωγική», Θαλλώ, τχ. 9 (Καλοκαίρι 1997) 209].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου