Συνθλίβω ανάμεσα στις ευγενικές μου παλάμες το ρόδι της χαράς. Ανοίγω το κλουβί των πουλιών να πετάξουν, ελεύθερα, μέσα στη νύχτα· ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κυριακή 29 Ιουνίου 2025
Και στην ακρογιαλιά... Αντρέι Ταρκόφσκι...
Ξημερώνοντας Κυριακή με Αντρέι Ταρκόφσκι
Παρασκευή 27 Ιουνίου 2025
Με αφορμή την εκδήλωση της ΕΛΜΕ Λέσβου για το έγκλημα των Τεμπών
Το αύριο είναι ένα έρημο ακρογιάλι
Που μόλις διακρίνεται
Το αύριο είναι ένας επίβουλος καθρέφτης
Το αύριο είναι ένα τραίνο απελπισμένο
Πού τρέχει μέσα στο κενό του κόσμου.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2025
«Μικρά Βήματα Μεγάλα Όνειρα»
Πανελλαδικές Εξετάσεις: Μόνο οι Άριστοι;

Κυριολεκτώ: στα σχολεία, τα τηλέφωνα από τα τοπικά έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ έχουν πάρει φωτιά, έχουν σπάσει. Το κυνήγι των πρώτων, των αρίστων, στις βαθμολογίες των Πανελλαδικών Εξετάσεων που ανακοινώθηκαν σήμερα, για δημοσίευση. Διερωτώμαι: Από παιδαγωγικής απόψεως πόσο επιτρεπτή είναι αυτή η κατάσταση που γίνεται κάθε χρόνο; Δεν αρνούμαι την Αριστεία. Την επαινώ. Την διδάσκω. Το ομηρικό «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» («πάντα να αριστεύει κάποιος και να είναι καλύτερος από τους άλλους», πάντοτε θα είναι επίκαιρο. Ωστόσο, πέρα από τους άριστους μαθητές υπάρχουν και οι μη άριστοι. Αυτούς ποιος θα τους επαινέσει; Ποιος θα τους αγκαλιάσει και θα τους πει μπράβο για την τιτάνια προσπάθεια που έκαναν και, που, σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή κι αυτοί θα περάσουν για να σπουδάσουν.
- Η εκπαίδευση, όπως άλλωστε και η κοινωνία (της διακινδύνευσής μας), ασχολείται με τους πρώτους μαθητές, τους οποίους και προβάλλει – διαφημίζει.
- Για τους άλλους, τους μέτριους ή κακούς, ας ενδιαφερθούν οι γονείς ή η κοινωνική πρόνοια… Τόσα χρόνια και ουδείς αντελήφθη ότι η κουλτούρα της χώρας κρίνεται από τη ραχοκοκαλιά της (κι όχι μόνο από το κεφάλι, το οποίο άλλωστε στη ραχοκοκαλιά στηρίζεται) και ότι το ήθος, η αλληλεγγύη, η εντιμότητα δεν μετριούνται με τους βαθμούς του σχολείου αλλά μέσα από το καμίνι της ζωής.
- Ουδείς εξαιρείται των ευκαιριών. Ουδείς ανώτερος ουδενός από γεννησιμιού. Ας προσπαθήσουμε να κερδίσουμε τον χαμένο αντί να επιβραβεύουμε συνεχώς τον εκ κληρονομίας κερδισμένο…
- Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της εκπαίδευσης και της ΠΑΙΔΕΙΑΣ!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ. (2001). «Σχόλια των 2/3». Στο Σύγχρονη Εκπαίδευση. 120/21.
Έλληνες Βουλευτές πασιχαρείς μαζί με τους μισαλλόδοξους κατακτητές
Είναι σαν να επισκεφτεί Ελληνική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία την κατεχόμενη Κύπρο και να φωτογραφηθούν οι βουλευτές πασιχαρείς μαζί με τους μισαλλόδοξους κατακτητές μπροστά από τα ακρωτηριασμένα, βεβηλωμένα και κατεστραμμένα χριστιανικά μνημεία πολιτισμού στην κατεστραμμένη από τα τουρκικά στρατεύματα Βόρεια Κύπρο.
Με θράσος έβγαζαν φωτογραφίες μπροστά από το κατατεθέν σήμα της πόλης Σουσί (Շուշի). Είχαμε συνηθίσει στις επισκέψεις στην Τουρκία όπου οι λοβοτομημένοι πολιτικοί μας φωτογραφίζονταν μπροστά στα πορτρέτα του αιμοσταγούς γενοκτόνου Κεμάλ!
Δεν πέρασαν δύο χρόνια από την εθνοκάθαρση και φαίνεται οι Βουλευτές δεν έμαθαν ή δεν άκουσαν για εγκλήματα που έπραξαν οι Αζέροι σε βάρος του άμαχου πληθυσμού στο Αρτσάχ! Τις δολοφονίες, τους βιασμούς, τις δίωξεις, τον 9μηνο αποκλεισμό... Τις καταστροφές των Μνημείων, των Μοναστηριών, των Εκκλησιών...
Οργή και θλίψη, καθώς οι Βουλευτές δεν δικαιούνται να αγνοούν την εθνοκάθαρση της Δημοκρατίας του Αρτσάχ του 2023, λόγω της οποίας 120.000 Αρμένιοι έγιναν πρόσφυγες. Δεν μπορούν Βουλευτές του Εθνικού Κοινοβουλίου να αδιαφορούν πλήρως για τους πολιτικούς κρατουμένους, οι οποίοι είναι ακόμη παράνομα φυλακισμένοι στο Αζερμπαϊτζάν.
Πόσο επιλήσμων η κ. Βούλτεψη, το θλίψη, τι οργή, καθώς είναι ποντιακής καταγωγής από την μητέρα της.
ΠΗΓΗ: Γερομοριάς
Τετάρτη 25 Ιουνίου 2025
Για μία λέξη (1.700 χρόνια μετά)
Εορτάζεται φέτος στον χριστιανικό κόσμο η επέτειος των 1.700 χρόνων από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας (το σημερινό Ιζνίκ της Τουρκίας). Έχω την εντύπωση ότι ο εορτασμός θα απασχολήσει πιο πολύ τα λόγια θεολογικά περιβάλλοντα, ο πιστός λαός μάλλον αδιαφορεί σήμερα για τις δογματικές συζητήσεις, όχι άδικα ίσως, γιατί συχνά, μέσα στα περίπλοκα επιχειρήματά τους, χάνεται το πρόσωπο του Χριστού. Έχουν ήδη γίνει ή προγραμματίζονται συνέδρια, ημερίδες, εκδόσεις, αφιερώματα περιοδικών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει πάντως κάθε χρόνο τη μνήμη των πατέρων της συνόδου, την πρώτη Κυριακή μετά την Ανάληψη. Η εορτή θεσπίστηκε το 518, αρχικά μαζί με τις άλλες τρεις πρώτες οικουμενικές συνόδους, αλλά από τον 9ο αιώνα αποσπάστηκε από αυτές και εορταζόταν μόνη της τον μήνα Μάιο (πιθανότατα στις 29), πριν μετακινηθεί στην Κυριακή μετά την Ανάληψη. Φέτος η μνήμη των «αγίων 318 θεοφόρων πατέρων των εν Νικαία» εορτάστηκε την Κυριακή 1 Ιουνίου. Ας εξηγήσουμε με την ευκαιρία ότι δεν ξέρουμε τον ακριβή αριθμό των πατέρων της συνόδου και μάλλον δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Ο πρώτος που τους υπολόγισε σε 318, αναθεωρώντας παλαιότερη άποψή του, ήταν ο Ιλάριος Πικταυίου (Πουατιέ). Τον αριθμό του αγίου Ιλαρίου (310-367) τον ακολούθησαν και άλλοι και σύντομα επιβλήθηκε, διότι είχε το πλεονέκτημα, σε σχέση με άλλους υπολογισμούς, ότι αντιστοιχούσε και ταυτιζόταν με τον βιβλικό αριθμό των 318 οικογενών στρατιωτών με τους οποίους ο Αβραάμ βγήκε στον πόλεμο για να ελευθερώσει τον ανιψιό του Λωτ (Γένεσις 14). Το ζήτημα έχει λύσει με οριστικό τρόπο ο Michel Aubineau στη μελέτη του «Les 318 serviteurs d’ Abraham (Gen., XIV, 14) et le nombre des Pères au concile de Nicée (325)», Revue d’ Histoire Ecclésiastique, 61, 1966, σ. 5-43.
Τη Σύνοδο της Νικαίας, την πρώτη που ονομάστηκε Οικουμενική, συγκάλεσε το 325 ο Μέγας Κωνσταντίνος, για λόγους περισσότερο εξασφάλισης της ενότητας της αυτοκρατορίας, μέσω κυρίως του κοινού εορτασμού του Πάσχα, και όχι για να λύσει τη θεολογική έριδα που είχε ανακύψει στην Αλεξάνδρεια ανάμεσα στον επίσκοπό της Αλέξανδρο και στον ιερέα της Άρειο. Όπως και να ‘χει πάντως, η Νίκαια διαμόρφωσε δογματικά τον χριστιανισμό. Το Σύμβολο της Πίστεως που απαγγέλλουμε μέχρι σήμερα στις εκκλησίες είναι το Σύμβολο Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως (η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως θα διατυπώσει το 381 για το Άγιο Πνεύμα ό,τι η Νίκαια για τον Υιό).
Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς ακριβώς θα πουν οι χριστιανοί την αλήθεια του Ευαγγελίου σήμερα, εποχή συντριπτικής νίκης του αρειανισμού, απευθυνόμενοι στους ανθρώπους της σημερινής οικουμένης.
Ο δογματικός πυρήνας της Νικαίας είναι ότι ο Χριστός είναι Θεός, ο Υιός είναι ομοούσιος τω Πατρί. Όλη η συζήτηση και διαμάχη στη Νίκαια και μετά από αυτήν γίνεται για τούτη τη λέξη: ομοούσιος. Αξίζει πράγματι την προσοχή μας. Η επίμαχη λέξη, η οποία μπήκε και στο Σύμβολο, δεν υπάρχει πουθενά στη Βίβλο. Είναι ένας νεολογισμός, φτιαγμένος με υλικά της ελληνικής φιλοσοφίας (ουσία). Η λέξη είχε εισαχθεί στη θεολογική συζήτηση από αρκετούς συγγραφείς πριν από τη Νίκαια, είχε ακουστεί πιθανότατα και στη Σύνοδο της Αντιόχειας του 268 ή 269, η οποία καταδίκασε τον Παύλο Σαμοσατέα.
Είναι διάσημη η άποψη του Αντολφ φον Χάρνακ (1851-1930) ότι ο όρος αυτός εξελληνίζει τη βιβλική πίστη, δηλαδή την αλλοιώνει. Για τον Χάρνακ δεν είναι μόνο η Νίκαια και ο άγιος Αθανάσιος που εξελληνίζουν τη βιβλική πίστη, και ο ίδιος ο Άρειος ανήκει στο ρεύμα αυτό του εξελληνισμού. Γενικά, θεωρούσε πως σύνολη η δογματική θεολογία αυτή καθ’ εαυτήν αντιφέρεται προς το βιβλικό πνεύμα και τον βιβλικό Ιησού, και αποκόπτει τη χριστιανική πίστη από την πραγματική ζωή και προσδοκία των ανθρώπων. Το θέμα έχει συζητηθεί επανειλημμένως, από μεγάλους ιστορικούς και θεολόγους και η θέση του Χάρνακ έχει δεχτεί έντονη κριτική από πολλούς (αναφέρω, μεταξύ άλλων, τον καρδινάλιο και σπουδαίο θεολόγο Aλόις Γκρίλμαϊερ (1910-1998). Υπενθυμίζω επίσης ότι ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ υπήρξε διαπρύσιος υποστηρικτής του εξελληνισμένου χριστιανισμού. Για τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη, σημειώνω ότι εντελώς απαραίτητο για τη σημερινή συζήτηση είναι το βιβλίο του μεγάλου Αγγλικανού θεολόγου, γνωστού και στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, πρώην αρχιεπισκόπου Κανταουρίας Ρόουαν Ουίλιαμς, «Arius» (spm Press 1987, 2001), στο οποίο ο συγγραφέας προσπαθεί να κατανοήσει τη διδασκαλία του Αρείου αυτοτελώς, όσο είναι δυνατό, και όχι μέσα από την πολεμική του Αθανασίου, η οποία, ως γνωστόν, ασκήθηκε πολλά χρόνια μετά τη Νίκαια.
Μπορεί άραγε να έχει κάποιο νόημα σήμερα αυτή η πανάρχαιη συζήτηση περί ομοουσίου, πέρα από τον κύκλο των ακαδημαϊκών θεολόγων και ιστορικών; Νομίζω πως θα μπορούσε, αν την κατανοήσουμε σωστά. Η αποκεκαλυμμένη αλήθεια χρειάζεται κάθε φορά να διατυπωθεί στον λόγο των ζωντανών ανθρώπων, με σάρκα και οστά, να μεταφραστεί στη γλώσσα τους. Αυτό επιβάλλει η ίδια η θεολογία της Ενσάρκωσης. Η διατύπωση της αλήθειας ότι ο Χριστός είναι Θεός, απευθυνόμενη στους ανθρώπους της ύστερης αρχαιότητας, χρειαζόταν τη γλώσσα της ελληνικής φιλοσοφίας. Αυτό ακριβώς έκανε η Σύνοδος της Νικαίας και συνέχισαν οι Καππαδόκες (διακρίνοντας μεταξύ ουσίας και υποστάσεως). Είπαν την αλήθεια του Ευαγγελίου σε άλλη γλώσσα, διανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο νέα πεδία στη σκέψη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο κέντρο της χριστιανικής πίστης βρίσκεται το τριαδολογικό και χριστολογικό δόγμα, ο Τριαδικός Θεός και ο Ενσαρκωμένος Λόγος. Το κρίσιμο ερώτημα επομένως και η σημασία του επετειακού εορτασμού της Νικαίας, πέρα από τα συνέδρια, είναι πώς ακριβώς θα την πουν οι χριστιανοί αυτή την αλήθεια σήμερα, εποχή συντριπτικής νίκης του αρειανισμού, απευθυνόμενοι στους ανθρώπους της σημερινής οικουμένης. Η μετάδοση και η συνέχεια της χριστιανικής πίστης είναι πάντοτε πολύπλοκη υπόθεση και απαιτεί μεγάλη δημιουργικότητα, γιατί χρειάζεται διαρκώς καινούργιες διατυπώσεις, καινό λόγο, πράγμα που αυτομάτως σημαίνει διερεύνηση και ανακάλυψη νέων δυνατοτήτων και προσδοκιών της ανθρώπινης ύπαρξης.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Τρίτη 24 Ιουνίου 2025
Παρά θιν αλός... [1]
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2025
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2025
Τα κωλόπαιδα της πολιτικής, της τηλεόρασης και των δημοσκοπήσεων
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2025
Δεν υπάρχουν περιούσιοι λαοί στην ανθρώπινη ιστορία

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2025
Τρίτη 17 Ιουνίου 2025
Ο Ρικάρντο και το παλιοκόριτσο
Σε πολύ νεαρή ηλικία, ο Ρικάρντο βλέπει να πραγματοποιείται το όνειρο που έτρεφε ενδόμυχα στη Λίμα από τότε που θυμόταν τον εαυτό του: να ζήσει στο Παρίσι. Αλλά η συνάντηση με έναν εφηβικό του έρωτα θα αλλάξει τα πάντα. Η κοπέλα, αντισυμβατική, τυχοδιώκτρια, πραγματίστρια και ανήσυχη, θα τον τραβήξει έξω από το μικρόκοσμο των φιλοδοξιών του. Μάρτυρες ταραγμένων εποχών σε πόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι, το Τόκιο ή η Μαδρίτη, που εδώ δεν λειτουργούν ως απλά σκηνικά, οι δύο ήρωες θα δουν τις ζωές τους να σμίγουν χωρίς να συμπίπτουν απόλυτα. Ωστόσο, αυτός ο χορός συναντήσεων και απομακρύνσεων αυξάνει την ένταση της αφήγησης σελίδα τη σελίδα ώσπου ο αναγνώστης να γίνει ένα με τον συναισθηματικό κόσμο των πρωταγωνιστών.
Δημιουργώντας μια αξιοθαύμαστη ένταση μεταξύ του κωμικού και του τραγικού, ο Μάριο Βάργκας Λιόσα γράφει μια ιστορία στην οποία ο έρωτας αποδεικνύεται απροσδιόριστος, ρευστός, με χίλια πρόσωπα, όπως η ηρωίδα του, το παλιοκόριτσο. Πάθος και απόσταση, τύχη και πεπρωμένο, πόνος και ευχαρίστηση... Ποιο αλήθεια είναι το αληθινό πρόσωπο του έρωτα; [από το οπισθόφυλλο του βιβλίου].
Το Παλιοκόριτσο τού Μάριο Βάργκας Λιόσα, ταξιδεύει στο Παρίσι, το Λονδίνο, το Τόκιο, τη Μαδρίτη. Βασανιστικός ο έρωτας του Ρικαρντίτο. Απολαυστική η λογοτεχνική γραφή τού νομπελίστα Περουβιανού συγγραφέα... Κι αυτό θα το χάριζα. Α.Ι.Κ.
Το Kράτος και ο Πόλεμος
Αυτό που αποκαλούμε Κράτος είναι, σε τελική ανάλυση, μια μηχανή για τη διεξαγωγή πολέμων· και αργά ή γρήγορα, η καταστατική του αυτή κλίση καταλήγει να αναδύεται, επισκιάζοντας κάθε σκοπό — περισσότερο ή λιγότερο εποικοδομητικό — που μπορεί να αποδίδει στον εαυτό του για να δικαιολογεί την ύπαρξή του. Αυτό είναι σήμερα ιδιαίτερα εμφανές. Ο Νετανιάχου, ο Ζελένσκι και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακολουθούν πεισματικά, πάση θυσία, μια πολιτική πολέμου, για την οποία ασφαλώς μπορούν να διατυπωθούν σκοποί και δικαιολογίες· όμως το έσχατο κίνητρό της είναι ασυνείδητο και εδράζεται στην ίδια τη φύση του Κράτους ως πολεμικής μηχανής. Αυτό εξηγεί γιατί ο πόλεμος — όπως είναι πρόδηλο στην περίπτωση του Ζελένσκι και της Ευρώπης, αλλά και του Ισραήλ — συνεχίζεται επίμονα, ακόμη κι αν οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι οδηγούνται στην πιθανή τους αυτοκαταστροφή. Και είναι μάταιο να ελπίζουμε πως μια μηχανή πολέμου θα σταματήσει μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο. Θα προχωρήσει ως το τέλος, όποιο κι αν είναι το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει.
ΠΗΓΗ: Φρέαρ
Δευτέρα 16 Ιουνίου 2025
Κυριακή 15 Ιουνίου 2025
Ο αντιμιλιταριστής Έρμαν Έσσε
«Και ξαφνικά, κατιτί με τράβηξε σ’ έναν θορυβώδη και ταραγμένο κόσμο. Στους δρόμους έτρεχαν αυτοκίνητα, μερικά ήταν τεθωρακισμένα και κυνηγούσαν πεζούς, τους έλιωναν κάτω απ’ τις ρόδες τους, τους κόλλαγαν πάνω στους τοίχους των σπιτιών. Κατάλαβα αμέσως: ήταν ο αγώνας ανάμεσα στους ανθρώπους και τις μηχανές, που τον προετοίμαζαν και τον περίμεναν για πολύ καιρό, που τον φοβούνταν για πολύ καιρό και τώρα, επιτέλους είχε ξεσπάσει. Παντού κείτονταν νεκροί και κομματιασμένοι, παντού τρακαρισμένα, ρημαγμένα και μισοκαμένα αυτοκίνητα, πάνω απ’ το φρικτό συνονθύλευμα πετούσαν αεροπλάνα, που ακόμα κι αυτά τα πυροβολούσαν απ’ τα παράθυρα και τις στέγες με τουφέκια και πολυβόλα. Άγρια και επαναστατικά πλακάτ κρέμονταν σ’ όλους τους τοίχους και ξεσήκωναν με τα τεράστια γράμματά τους, που έλαμπαν σαν φωτιές, το έθνος να σηκωθεί επιτέλους και να αγωνιστεί για τους ανθρώπους κι ενάντια στις μηχανές, να αγωνιστεί επιτέλους ενάντια στους χοντρούς, καλοντυμένους κι αρωματισμένους πλούσιους που ξεζούμιζαν τους άλλους με τη βοήθεια των μηχανών τους, να καταστρέψει τα τεράστια διαβολικά αυτοκίνητά τους, να βάλει φωτιά στα εργοστάσια και να συμμαζέψει λίγο την ντροπιασμένη γη, να την αδειάσει και να μειώσει τον πληθυσμό της, για να μπορέσει να φυτρώσει πάλι το χορτάρι, να ξαναφυτρώσει μέσα απ’ τον σκονισμένο τσιμεντένιο κόσμο κάτι σαν δάσος, σαν λιβάδι, σαν αγρός, σαν ρυάκι και σαν βάλτος. Αντίθετα, υπήρχαν άλλα πλακάτ, θαυμάσια ζωγραφισμένα και στυλιζαρισμένα, με πιο απαλά, λιγότερο παιδικά χρώματα, ιδιαίτερα έξυπνα και πνευματώδη, που προειδοποιούσαν όλους τους ιδιοκτήτες και τους λογικούς για το απειλητικό χάος της αναρχίας, μιλούσαν πολύ συγκινητικά για την ευλογία της τάξης, της εργασίας, της ιδιοκτησίας, του πολιτισμού και του δικαίου, και υμνούσαν τις μηχανές σαν την ανώτερη και τελευταία εφεύρεση των ανθρώπων, με τη βοήθεια των οποίων θα γίνονταν θεοί. Συλλογισμένος και γεμάτος θαυμασμό, διάβαζα τα πλακάτ, τα κόκκινα και τα πράσινα· παράξενα επιδρούσε πάνω μου η θαυμαστή ευγλωττία τους, η εξαναγκαστική λογική τους, είχαν δίκιο και βαθιά πεπεισμένος, στεκόμουν μια μπροστά στο ένα και μια μπροστά στο άλλο, ενοχλημένος παράλληλα απ’ τους σκοτωμούς που γίνονταν γύρω μου. Βέβαια, το πιο σημαντικό φαινόταν καθαρά: γινόταν πόλεμος, ένας έντονος, φανατικός κι άκρως συμπαθητικός πόλεμος, που δεν γίνονταν για κάποιον αυτοκράτορα, δημοκρατία, όρια συνόρων, για σημαίες και χρώματα κι άλλα τέτοια συναφή διακοσμητικά και θεατρινίστικα πράγματα, στην ουσία δηλαδή για κουρέλια. Αυτός όμως ο πόλεμος ήταν διαφορετικός. Ο καθένας που δεν του άρεσε πια η ζωή του και δεν του ‘φτανε ο αέρας ν’ αναπνέει, άφηνε τη δυσαρέσκειά του να εκφραστεί μ’ ενεργητικό τρόπο κι έβαζε μπροστά για την ολοκληρωματική καταστροφή αυτού του τσίγκινου, πολιτισμένου κόσμου. Έβλεπα αυτή την καταστρεπτική και δολοφονική μανία να λάμπει φωτεινά κι ειλικρινά στα μάτια τους κι άρχισαν μέσα μου να ανθίζουν αυτά τα άγρια κόκκινα λουλούδια της οργής και να γελάνε. Γεμάτος χαρά ενώθηκα μαζί τους στον αγώνα». ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ. (1998). Ο Λύκος της Στέπας, μτφρ. Ελένη Φαφούτη. Αθήνα: Νεφέλη, σσ. 211-213.
Όπου περνάει ο θάνατος, γεννιέται η ομορφιά
Σάββατο 14 Ιουνίου 2025
Ο άγνωστος θεός της λογοτεχνίας
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2025
Μας λείπεις Τσάρλι Γουάτς
Then she vanished on the breeze
Trying to hold on to that was just impossible
Closer to ethereal
With a kind of down to earth flavor
Close my eyes
It's three in the afternoon
Then I, I realize that she's really gone for good
[...]
Πέμπτη 12 Ιουνίου 2025
Σελήνη... Ιουνίου
Κάποτε σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο σερ Τζορτζ Ντάρβιν, η Σελήνη βρισκόταν πολύ κοντά στη Γη. Οι παλίρροιες ήταν αυτές που την έσπρωξαν σιγά σιγά μακριά: οι παλίρροιες που η ίδια η Σελήνη προκαλεί στα γήινα νερά και στη διάρκεια των οποίων η Γη χάνει αργά αλλά σταθερά ενέργεια.
Μια ξεχωριστή Τελετή Αποφοίτησης
Ο David Bowie θα είναι πάντα μια γιορτή κι ένα ταξίδι!!!
Τρίτη 10 Ιουνίου 2025
Τρία ποιητικά κάδρα για τον Γιαννούλη Χαλεπά, τον Θεόφιλο και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη
Δευτέρα 9 Ιουνίου 2025
Θα γυρίσουμε στην ομορφιά μια μέρα…
Μακροβούτι στην απογευματινή θάλασσα
ΠΗΓΗ: MalcolmMclarenMusic
«Aπό το Πάσχα έως την εορτή του Aγίου Πνεύματος ημέρες Πενήντα»
Κυριακή 8 Ιουνίου 2025
Στις 5:17 το πρωί!
Σάββατο 7 Ιουνίου 2025
Ξαναδιαβάζοντας και Αλμπέρ Καμύ
Παρασκευή 6 Ιουνίου 2025
Όταν η ζωή είναι πραγματικά ένα όνειρο!
Πέμπτη 5 Ιουνίου 2025
Τρίτη 3 Ιουνίου 2025
Ο Κωστής Μοσκώφ στην Αίγυπτο
«Στην Αίγυπτο είναι διαφορετικά. Δηλαδή δε μου δίνεται η ευκαιρία να βοηθήσω όσο θέλω. Προσπαθείς να διοχετεύσεις, να γνωρίσεις τον αιγυπτιακό κόσμο, που είναι ένας κόσμος που έχει αναπτύξει επίσης μεγάλο πολιτισμό. Ποια είναι η δυνατότητα του ελληνικού πολιτισμού; Κι αυτοί έχουν αναπτύξει πολιτισμό, είπαμε. Ο ελληνικός όμως είναι ότι τις δομές που γνωρίζουμε, που βρίσκουμε, δεν τις δεχόμαστε. Τις αλλάζουμε. Πολεμάμε να τις αλλάξουμε. Κάποτε πετυχαίνουμε, κάποτε αποτυχαίνουμε. Κι όταν δεν τα καταφέρουμε, την αποτυχία μας την κάνουμε υψηλού επιπέδου λόγο, το οποίο σημαίνει τραγωδία. Η τραγωδία έτσι γεννιέται. Τραγωδία είναι η έκφραση της αποτυχίας του ανθρώπου στη ζωή. Έκφραση με πολύ υψηλό τρόπο. Λοιπόν, αυτό για μένα είναι η ουσία του ελληνισμού, η αγωνιστική στάση της ζωής και αυτό προσπαθώ να διοχετεύσω. Δηλαδή, μέσα από τον ελληνικό πολιτισμό, πως θα κάνουμε ελληνική ποίηση, βασικά, ελληνική λογοτεχνία, τα γράμματα τα ελληνικά, τα μαθήματα, αρχαιολογία. Αυτός είναι ο κρυμμένος και ο απώτερος στόχος. Αυτό το λέω βέβαια χωρίς καμία διάθεση ηγεμονική. Δηλαδή δε νομίζω ότι είμαστε οι καλύτεροι, απλώς είναι η ιδιαιτερότητά μας. Κι εκείνοι έχουν να μας δώσουν. Τι έχει να μας δώσει ο αραβικός κόσμος, το Ισλάμ; Το να ξέρομε ότι οι δομές δεν νικιούνται πάντα. Ότι κάποτε είναι πιο δυνατές απ’ τον άνθρωπο και να ξέρουμε ν’ αποδεχόμαστε την αποτυχία μας με το κεφάλι ψηλά και με χαμόγελο. Αυτό δεν το κάνει ο Αιγύπτιος; Μεσ’ στη φτώχεια είναι. Η φτώχεια δεν γίνεται ποτέ δυστυχία, χαμογελάνε. Έχω κάτι ελληνοκεντρικό από την άποψη ότι ανακαλύπτω ότι, αυτό το τελευταίο είναι η ουσία του ελληνισμού. Είναι η ουσία μας. Το βλέπω ως προσφορά προς τον άλλον γενικά».