«Έχουν και οι αισθήσεις την δική τους χημεία, όπως εκείνα τα πέραν των δέκα χαϊδευτικά δάχτυλα με των δύο ποιοτήτων δέρματα, ή το παρασκεύασμα κυανού από ουλτραμαρίνα με οξύ νερό της βερβένας· τέλος, last but not least, τα παραδοσιακώς αντίθετα, λεμόνι και ζάχαρη, όπως εδώ και αιώνες βρίσκουμε να συμβιούν ειρηνικά στον βυθό ενός κυπέλλου με καυτό τσάι.
Αχ αγάπη, πως καταφέρνεις ν’ αποχωρίζεσαι απ’ το στοιχείο του έρωτα! Πως τ’ αφήνεις να φτάνει σε μιαν ύστατη έκρηξη και να εξαντλείται, τη στιγμή που εσύ ατάραχη συντηρείσαι και αναβαίνεις όπως το λάδι πάνω απ’ το νερό, για να κρατήσεις αναμμένη την φλόγα μιας ατελεύτητης ημέρας».
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. (1995). Ο Κήπος με τις Αυταπάτες. Αθήνα: Ύψιλον, σ. 20.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου