Πανελλαδικές Εξετάσεις: Νοοτροπίες και Συμπεριφορές

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Συνηθισμένο το φαινόμενο. Στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, σε κάθε μάθημα, οι ειδήμονες έχουν τον πρώτο λόγο. Πρώτοι απ’ όλους οι φροντιστηριάρχες, οι οποίοι πριν ακόμα λήξει ο χρόνος εξετάσης ήδη γνωρίζουν τα θέματα, έχουν κάνει την αποτίμησή τους κι έχουν βγάλει τις προτεινόμενες απαντήσεις. Μετά ο ρόλος πηγαίνει στους ίδιους τους μαθητές και στους γονείς τους, που κάθονται έξω από τα σχολειά περιμένοντας τα παιδιά τους να τους πουν αν έγραψαν καλά. Εδώ, η εικόνα είναι ολίγον τραγελαφική. Ακούγονται οι πιο απίθανες ατάκες. Κατόπιν τη σκυτάλη παίρνουν τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά συνήθως. Δημοσιεύουν τα θέματα και τις προτεινόμενες απαντήσεις τους. Και, τέλος, μια δυο μέρες μετά έρχονται τα δημοσιεύονται στον Τύπο: λένε ότι τα θέματα άλλοτε είναι απαιτητικά, άλλοτε βατά, άλλοτε απαράδεκτα, και πάει λέγοντας. Τα θύματα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι μαθητές, ούτε που τα λαμβάνουν υπόψη τους. Στις πλάτες τους παίζουν σκάκι. Μέχρι που να τελειώσουν οι εξετάσεις και οι υποψήφιοι πια, από μαθητές, σε δυό μήνες θα είναι φοιτητές, σε σχολές του Ελλαδιστάν, όπου κάθε πόλη και κωμόπολη έχει και από μια και δύο και τρείς πανεπιστημιακές σχολές και τμήματα.

Έτσι γίνεται και εφέτος. Τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης ήδη κάνουν λόγο για τη καημένη τη Δημιουργικότητα, θέμα που έπεσε στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στα ΓΕ.Λ. Γράφουν και διαλαλούν αυτό που είναι γνωστό τοις πάσι: το σχολείο σκοτώνει τη Δημιουργικότητα. Χαίρε ελλαδικό εκπαιδευτικό σύστημα! Χαίρε Κεντρική Επιτροπή Πανελλαδικών Εξετάσεων! Η ανακολουθία και η αντίφαση χτύπησε κόκκινο. Ζήτησε από μαθητές πιόνια της Τράπεζας Θεμάτων, μαθητές του «σκέψου μέσα στο κουτί» και του «γράψε από 200 έως 300 λέξεις», να πουν τη γνώμη τους για τη Δημιουργικότητα. Από ενδιαφέρον ρώτησα κάποιους μαθητές μου αν γνώριζαν τι σημαίνει αποκλίνουσα σκέψη και η περισσότεροι με κοιτούσαν παράξενα. Ο όρος ήταν στο πρώτο κείμενο των θεμάτων.

Κάποια στιγμή χρειάζεται να καθίσουμε σοβαρά και να συζητήσουμε γιατί αυτό το ρημάδι σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι άθλιο και αντιπαιδαγωγικό πέρα για πέρα. Μέχρι τότε, όμως, οι πρωταγωνιστές του, οι ιθύνοντές του, το ΥΠΑΙΘΑ, τα σχολεία, οι μαθητές, οι γονείς και τα φροντιστήρια θα ζουν με τις δικές τους κορώνες. Μέσω των παπαγάλων τους, άλλοτε θα αλληλοκατανοούνται γιατί έτσι είναι το σύστημα και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, κι άλλοτε θα αλληλοβρίζονται, εκβάλλοντας άναρθρες κραυγές καμαρωτοί καμαρωτοί.

Οι ευθύνες μας είναι τεράστιες. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Κι όλοι μας έχουμε την ιερή υποχρέωση να συμβάλλουμε από κοινού στην προσπάθεια αναγέννησης του εκπαιδευτικού μας συστήματος.