Εδώ και κάποια χρόνια, όταν για τα καλά μπαίνει το καλοκαίρι, βουτάω στα βαθιά, ακατάπαυστα ξαναδιαβάζω λογοτεχνικά βιβλία αγαπημένων συγγραφέων. Ήδη άρχισα με τον F. Scott Fitzgerald. Από το ράφι της βιβλιοθήκη μου ανέσυρα το Η εποχή των θαυμάτων, που είναι τα πρώτα διηγήματα του συγγραφέα της Εποχής της Τζαζ. Ξεφυλλίζοντάς το, η ματιά μου έπεσε σε μια παράγραφο με marginalia, σημειώσεις στο περιθώρειο. Αυτή αντιγράφω εδώ· και μπαίνω στη δοκιμασία της αφιέρωσης· κι αυτό το χάριζα... Εχθές, μάλιστα, ο τίτλος σε ανάρτηση αγαπημένου τραγουδιού, αναφέρεται σε βιβλίο του Fitzgerald: Τρυφερή είναι η νύχτα. Α.Ι.Κ.
«Το όνειρο είχε πραγματοποιηθεί και η συνειδητοποίηση του γεγονότος συνεπαγόταν κάποια χαρά και κάποιες υποχρεώσεις. Η πρώιμη επιτυχία δίνει στον άνθρωπο την ιδέα μιας σχεδόν μυστικιστικής υπεροχής της μοίρας απέναντι στη δύναμη της θέλησης – το ναπολεόντειο σύνδρομο στη χειρότερη εκδοχή του. Ο άνθρωπος που φτάνει ψηλά όταν είναι πολύ νέος πιστεύει πως ασκεί τη θέλησή του επειδή το άστρο του λάμπει. Ο άνθρωπος που πρωτοκαθιερώνεται στα τριάντα έχει μια ισορροπημένη ιδέα της συμβολής μοίρας και θέλησης, κι αυτό που πετυχαίνει στα σαράντα έχει την τάση να ρίξει την έμφαση μόνο στη θέληση. Πράγα που, βέβαια, περνάει όταν η θύελλα χτυπάει το σκάφος του…
Το αντιστάθμισμα μιας πολύ πρώιμης επιτυχίας είναι η πεποίθηση πως η ζωή είναι μια ρομαντική υπόθεση. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό σε κάνει να μένεις νέος. Όταν τα πρωταρχικά θέματα του έρωτα και του χρήματος ήταν πια δεδομένα και η επισφαλής διασημότητά μου είχε χάσει τη γοητεία της, είχα ακόμα μπροστά μου ωραία χρόνια να σπαταλήσω, χρόνια που δεν μπορώ ειλικρινά να μην τα νοσταλγώ, στα οποία κυνηγούσα το αιώνιο Καρναβάλι κοντά στη Θάλασσα».
F. S. FITZGERALD. (1993). «Πρώιμη επιτυχία», στο: Η εποχή των θαυμάτων. (Αυτοβιογραφικά και άλλα), μτφρ. Γ. Λάμψας, πρόλογος G. Westcott, Αθήνα: Printa, σσ. 103-104.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου