«ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ (ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ) – Εάν μη ο κόκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν δεν αποθάνη (με του ποιήματος το νεκρό απολίθωμα γραμμένο απάνω στη σελίδα) πολύν καρπόν φέρει (ο καρπός είναι η ποίηση ή όποια τέχνη). Δίχως ΑΥΤΟ δεν υπάρχει ποίηση. Αν δεν πεθάνει ή απολιθωθεί - με το ποίημα γραμμένο απάνω στη σελίδα – η ποίηση, χάνεται, διαλύεται, αυτή μόνη μένει, απομένει μονάχη, δίχως καρπό. Αν όμως απολιθωθεί απάνω στη σελίδα, εάν δε αποθάνη, έχομε την ποιητική καρποφορία, τον πλούσιο καρπό της ποίησης, πολύν καρπόν φέρει. Ο θάνατος είναι η ζωή (και το αντίθετο). Για τούτο και στον Πλάτωνα οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι. Με τον τρόπο αυτόν και ο φιλόσοφος πολύν καρπόν φέρει. Διαφορετικά, αν ο φιλόσοφος δεν καταλάβει πως ο θάνατος είναι δουλειά του, δεν κάνει τίποτα, αυτός μόνος μένει. Έτσι και με την ποίηση, ή όποια άλλη τέχνη. Έτσι και με όλα στη ζωή. Ο δρόμος περνάει, με διαφορετικά λόγια, μέσα από το Θάνατο για να φτάσει μια μέρα στην Ανάσταση. ΑΥΤΟ (συμβαίνει) με όλα και σε όλα. Ο Xριστός μάς μιλάει με τη γλώσσα του Ιωάννη: εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή. ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται. Είτε το ξέρει είτε δεν το ξέρει – και προ Χριστού και μετά Χριστόν – ο ποιητής ή ο δημιουργός πιστεύει στην Ανάσταση (στο Χριστό) από τη στιγμή που εμπιστεύεται το απολίθωμα του ποιήματος απάνω στη σελίδα, με την ελπίδα της ποιητικής καρποφορίας. Et tour le reste est literature».
ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ. (2009). Collectanea. Αθήνα: Δόμος, σ. 245 [484].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου