«Μεγάλη Πέμπτη»

«Γοερά το βλέπω ετοιμάζεσαι

για την Ανάστασή σου.

Την πιστεύω αλλά με θλίβει

όπως μας θλίβουν γοερά

και κάτι άλλα θαύματα που

επαληθεύτηκαν αλλόκοτα:

με το μη μένοντας κοντά μας

όπως μη μένοντας από μεθαύριο Εσύ.

Να αναστηθείς βεβαίως

ποιος νεκρός δεν το θέλει

ποιος υποψήφιος.

Αλλά να έμενες κάτω, εδώ

να μένεις ο πλησίον μας.

Όσα μας έταξες το είδες

δε γίνονται εκεί πάνω

εν μέσω πολυάσχολων ιλίγγων

και στροβιλισμών της Αναλήψεώς σου.

Θέλουνε γη αυτά τα πράγματα

πετρώδη ακανθόσπαρτη

γι’ αυτό και την διεξήλθες τόσον αιματηρά

ίνα άρεις -Συ είπας-

όσα χάσαμε επ’ αυτής.

Δε γίνεται τουλάχιστον να μένεις

μία βδομάδα εδώ και μια στο πατρικό σου;

Θαύμα μεγάλο είσαι πια μπορείς

να επιβληθείς στη διανομή σου.

Πώς πηγαινοέρχονται καθημερινά

από εδώ εκεί από κει εδώ

η ζωή και ο θάνατος.

Όχι όχι μη μου μιλάς για τις αόρατες

συνεχείς εκείνες παρουσίες. Είδαμε

σε τι μαρτύριο ψαύσεως τυφλής μάς υπέβαλαν.

Μεγάλωσα όχι θέλω ξεκάθαρους πια

ορατούς λογαριασμούς

ή σε αγγίζω Ιησού

ή Ανασταίνεσαι δια παντός από κοντά μου».

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ. (2002), «Μεγάλη Πέμπτη», στο: Ήχος απομακρύνσεων, Αθήνα: Ίκαρος, σσ. 60-61.