H κατρακύλα του Σινά

Του ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΡΔΗ

Όταν η διοίκηση ενός «κράτους» (Ελλάδα) ασχολείται με την Ε.Ε., τον ΟΟΣΑ και τους γάμους ή τις υιοθεσίες των ομόφυλων (sic!), δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά περισσότερα πράγματα. Το καπάκι της ασφάλειας του θερμοκηπίου ενός ειρηνικού, ανεπτυγμένου και πράσινου κόσμου έχει σηκωθεί. Έχεις και την ατυχία να μην ζεις στις Βρυξέλλες, αλλά σε αυτό το «κράτος», οπότε καλείσαι να αντιμετωπίσεις πραγματικούς γεωπολιτικούς κινδύνους και προβλήματα χιλιετιών. Ρε φουκαρά Έλληνα, τι σου ’μελλε να πάθεις στα γεράματα σου. Ούτε να τελειώσεις ήσυχα μαζί με τα σκυλιά και τα γατιά σου δεν σε αφήνουν. Κάτι απίστευτες ιστορίες με μοναστήρια, ΑΟΖ, Κύπρο, και άλλα τόσα σε ενοχλούν. Το ξέρω. Σε συμπονώ. Έρχεται καλοκαίρι. Είναι και οι συναυλίες. Τι να πει κανείς; Πραγματικά πόνος. Δεν φτάνει η αφύπνιση για τις «πατσαβούρες» στην Ακρόπολη και οι Πορτοσάλτες, τι άλλο θέλουν από την κατρακύλα. Άσε που κι αυτοί στην έρημο Σινά. όλο και λαμογιές θα’ χουν κάνει, κρίνοντας εξ ιδίων. Νομίζω όμως ότι θα τα ξεπεράσεις όλα αυτά και θα πας παρακάτω, όλο και πιο κοντά στον ευτυχισμένο σου θάνατο που τόσο ποθείς.

ΠΗΓΗ: manolisgvardis

Με αφορμή τα θέματα στη Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία των Πανελλαδικών Εξετάσεων

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Δεν ήταν μόνο η δημιουργικότητα που, χθες, είχε την τιμητική της στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας –γι’ αυτή παραπέμπω εδώ και εδώ (δύο εξαιρετικά βιβλία, στο δεύτερο ο συγγραφέας του αφιερώνει τρία ολόκληρα κεφάλαια σ’ αυτή)- ήταν και η «εξαίσια αστική μας κοινωνία» από το «για ένα φιλότιμο» του Γιώργου Ιωάννου. Με αφορμή το ελαφρώς διασκευασμένο απόσπασμα –τι κατάντια κι αυτή να διασκευάζεται ένα τόσο απλό στη γλώσσα μας λογοτεχνικό διαμάντι, από τα πολλά που έχει γράψει ο Ιωάννου- αποκαλυπτικά όσα γράφει ο Θωμάς Κοροβίνης στον «αδερφό» Γιώργο Ιωάννου.

«Πού είσαι μάγκα μου, να δεις τί γίνεται τώρα. Κέντρα διερχομένων έτι υφιστάμενα… Κομπλεξικές μουστόγριες ακλόνητες με διακριτικά. Κατά πού βόσκει ο Μαχάων; Η Ομόνοια χωρίς ομόνοια. Και χωρίς αναγνωριστικά. “Παυσίλυπος ην ο τόπος”[1] Στον καιρό σου… Όσο αναπνέω θα υποστηρίζω τη μνήμη σου, τη μνήμη μιας καρδιάς που δεν παράδωσε τα κλειδιά της στο έλεος των κατσιαπλιάδων. Η μπόχα της απάτης σιγοτρώει και τις τελευταίες αντιστάσεις. Κατά πού βαδίζουμε; “Έτσι θα ‘ναι και τότε”[2]. Βραβεία ειρήνης για τους σφάχτες των λαών και νόθα Νόμπελ. Η διεθνής των κατεργάρηδων, ο δαίμων της αλητείας, συχνά κι η Αγία Έδρα ευλογούν: “Pax vobis”. Ειρήνη, έλεος κι εγκώμια για τους θεομπαίχτες, τους βανδάλους κι “αυτούς που αρπάξανε το ψίχουλο απ’ του σπουργιτιού το στόμα”[3], καθώς είχε στην ώρα του φωνάξει ο Ελύτης. Συχνή εμφάνιση χαμερπών λαοπλάνων δίκην εκστατικών προφητών. Τους ψηφίζουν. Τους χειροκροτούν. Τους κάνουνε ταγούς και καίσαρες. Γκουρού. Αποφεύγονται τα Γυμνάσια. Αποθεώνονται τα Γυμναστήρια. Γεμίσαμε εξυπνάκηδες. Θρίαμβος ημιμάθειας. Γενεά Πολυτεχνείων, στα πράγματα. Πρώην μαοϊκοί, νυν σινιέ. Παπα-ροκάδες. Μεγάλος αδελφός Μίκης ενδίδει σε λούστρα εποχής. Άλλοι φωτισμένοι αδελφοί, της κακομοίρας. Καίγονται, όλα σιγοκαίγονται σ’ αυτή την “Εύφλεκτη χώρα”[4]».

Ο Ιωάννου, παρότι από το 1971 έζησε στην Αθήνα, στο έργο του, η γενέτειρά του Θεσσαλονίκη «δεν είναι “πλαίσιο” ή περιβάλλον, αλλά κεντρικός ήρωας. Ένας ήρωας που ο συγγραφέας Ιωάννου τον παρακολουθεί προσεκτικά να μεταλλάσσεται, να ξεφεύγει, να μαγεύει και να μαγεύεται, να εντάσσεται τελικά στην κατηγορία των ηρώων που οι συγγραφείς τους τούς ερωτεύονται θανάσιμα», γράφει ο Χεκίμογλου σε δημοσιεύμά του στην εφ. Θεσσαλονίκη (24.9.1992)· το εν λόγω δημοσίευμα, με τίτλο: «Τα ξόρκια που πολέμησε ο Γ. Ιωάννου», στο: Ευάγγελος Α. Χεκίμογλου, Θεσσαλονίκη. Τουρκοκρατία & Μεσοπόλεμος. Κείμενα για την Ιστορία και την Τοπογραφία της Πόλης, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1995, σσ. 371-375.

[1] «Παυσίλυπος γαρ ο τόπος». Φράση του Ιωάννου· «Ομόνοια 1980».

[2] Τίτλος πεζογραφήματος του Ιωάννου· «Καταπακτή».

[3] Ποιητική φράση του Ελύτη.

[4] Τίτλος άρθρου και συλλογής άρθρων του Γιώργου Ιωάννου.

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ. (2005). Θεσσαλονίκη 2003 – Ρεπορτάζ. Γράμμα στον αδελφό Γιώργο Ιωάννου που λείπει είκοσι χρόνια στην καταπακτή. Θεσσαλονίκη: Μυγδονία, σσ. 28-29.

Φλαμένκο: Μουσική και Χορός Ερωτικός!!! Καλό Σαββατοκύριακο!

ΠΗΓΗ: Tomasito Gipsy

Μήπως το Σινά είναι η κορυφή του παγόβουνου;

Του ΖΑΧΑΡΙΑ ΜΙΧΑ

Η παρέμβαση του Aιγυπτιακού Yπουργείου Εξωτερικών και της Προεδρίας της Αιγύπτου με την οποία η χώρα του Νείλου δεσμεύεται να διατηρήσει τον χαρακτήρα της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, είναι αναμφισβήτητα μια καλοδεχούμενη και εξόχως ανακουφιστική εξέλιξη. Και μόνο βέβαια που η παρέμβαση αυτή έρχεται… εν τω μέσω της νυκτός για την περιοχή μας, σημαίνει ότι η ισχυρή αντίδραση για την πρώτη εντύπωση που άφηνε η δικαστική απόφαση έφτασε εγκαίρως στο Κάιρο.

Είναι επίσης βέβαιο ότι τα τηλέφωνα “πήραν φωτιά” και οι διπλωματικές συνεννοήσεις έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν έπαθαν άπαντες ομαδική παράκρουση και κατηγορούσαν την Αίγυπτο δίχως λόγο. Είναι επίσης δεδομένο ότι οι εσωτερικές ισορροπίες στη χώρα του Νείλου και των Φαραώ είναι εξαιρετικά ευαίσθητες. Ο ισλαμιστικός κίνδυνος για τη χώρα και ιδιαίτερα για το καθεστώς Σίσι είναι απολύτως πραγματικός και θα οδηγούσε σε σεισμικές ανακατατάξεις την ευρύτερη περιοχή.

Όλοι μπορούν να φανταστούν σε τι περιπέτειες θα μπορούσε να την οδηγήσει. Προς το παρόν, θα πρέπει να κρατήσουμε τη δημόσια τοποθέτηση της αιγυπτιακής ηγεσίας, εκφράζοντας ικανοποίηση τόσο για τη δημόσια δέσμευση προστασίας ενός κορυφαίου μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όσο και στην ξεκάθαρη τοποθέτηση για τις ελληνο-αιγυπτιακές σχέσεις. Ωστόσο, το θέμα χρήζει παρακολούθησης και ενεργού εμπλοκής της ελληνικής διπλωματίας.

Κατά τα άλλα και με απαραίτητη αυτή τη διευκρινιστική επικαιροποίηση, η κριτική που ασκείται στο κείμενο που δημοσιεύθηκε με στόχο την ελληνική διπλωματία για τις συνολικότερες επιδόσεις της και την αδυναμία της να αποτρέψει αρνητικές εξελίξεις για τα ελληνικά συμφέροντα, παραμένει ως έχει. Ευχής έργον θα ήταν το θέμα αυτό να μην έχει καν προκύψει. Διότι παρά τις καλοδεχούμενες διευκρινίσεις, η πληγή παραμένει. Τουλάχιστον για ένα διάστημα…

Αλυσίδα

Όσο και να θέλει κανείς να υποβαθμίσει το θέμα που έχει ανακύψει με τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, είναι απλά αδύνατο. Διότι, σε τελική ανάλυση, δεν είναι (απλά) ένα μεμονωμένο φαινόμενο. Έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα παρομοίων γεγονότων στην ευρύτερη περιοχή μας. Στο άμεσο περιβάλλον μας δηλαδή αυτό των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, όπου αναδεικνύεται η αδυναμία της Ελλάδας να προστατεύσει τη χριστιανική κληρονομιά και το αποτύπωμα του Ελληνισμού.

Κι όταν λέμε η Ελλάδα, υποχρεωτικά αναφερόμαστε στην πολιτική της ηγεσία. Την κυβέρνηση, αλλά και την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, όπως και την εκκλησιαστική ηγεσία της χώρας. Ακόμα κι αυτό όμως θα ήταν άδικο, αφού θα συγκάλυπτε τη βαθύτερη φύση του προβλήματος. Δεκαετίες ολόκληρες στη διάρκεια των οποίων η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει περιπέσει σε ανυποληψία. Ακολουθεί καθοδική τροχιά, κατηφορική πορεία. Και είναι γνωστό σε όλους, πως άπαξ και βρεθείς στην κατηφόρα η πορεία επιταχύνεται.

Αυτό σε συνδυασμό με τον παράγοντα χρόνο, βοηθά όποιον δεν θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του, να αντιληφθεί το μέγεθος της ταχύτητας με την οποία κινείται στην κατηφόρα η Ελλάδα. Και πόσο δύσκολο και κοπιαστικό θα είναι το να πατηθεί φρένο. Διότι ακόμα κι όταν ανασχεθεί η καθοδική πορεία της χώρας, η εικόνα που έχει δημιουργηθεί για την Ελλάδα θα εξακολουθήσει για αρκετό χρόνο να την ακολουθεί και αν την κατατρύχει. Κι αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Θέλει δουλειά πολύ. Θέλει συνέχεια και συνέπεια.

Όμως αυτό δεν θα είναι εύκολο. Η Ελλάδα έχει πέσει θύμα ενός κίβδηλου “κοσμοπολιτισμού” που επεδείκνυε στη διεθνή συμπεριφορά της, ο οποίος ως βασικό -αλλά ανομολόγητο- στόχο είχε να συγκαλύψει την απροθυμία πολλών ηγεσιών, πολιτικών, οικονομικών, ακαδημαϊκών και θρησκευτικών, να υποστηρίζουν τα εθνικά συμφέροντα σε όλα τα επίπεδα. Ενώ ο άμεσος περίγυρος της χώρας -τουλάχιστον- έθετε ως προτεραιότητα την υποστήριξη αυτού που θεωρούσε ως εθνικό του συμφέρον, εμείς δήθεν θέταμε ως προτεραιότητα την ειρήνη και τη συνεννόηση, καλύπτοντας με αυτό το πρόσχημα την υποχώρηση από βασικές κόκκινες γραμμές.

Οι σχέσεις με την Αλβανία, τα Σκόπια και την Τουρκία, έχουν μια κοινή συνισταμένη. Να μην παραλείψουμε βέβαια και το τι συμβαίνει τώρα στη Συρία, όπου η απουσία της πολιτικής και της θρησκευτικής διπλωματίας της Ελλάδας για την προστασία των εκεί ορθοδόξων που δηλώνουν ότι έχουν ελληνική συνείδηση και μιλούν την ελληνική γλώσσα, είναι κραυγαλέα. Με αυτά ως θεμελιακές παρατηρήσεις, δεν εκπλήσσει το ρεπορτάζ, ότι μια χώρα στρατηγικός σύμμαχος δεν έδειξε (πριν τις διευκρινίσεις που έδωσε) να αισθάνεται την ανάγκη να τηρήσει τις δεσμεύσεις του ιδίου του ηγέτη της. Παρότι τα κοινά συμφέροντα Ελλάδας και Αιγύπτου στο σύγχρονο περιβάλλον είναι πολλά.

Μονή Σινά, όπως Αγιά Σοφία;

Το τι ακριβώς συμβαίνει και ποιοι είναι οι υπολογισμοί που επικράτησαν στην Αίγυπτο για να καταγράφεται πλέον αυτή η δυσάρεστη εξέλιξη, θα φανεί. Μήπως το καθεστώς Σίσι που εξ ορισμού απειλείται από την πανίσχυρη στη χώρα των Φαραώ Μουσουλμανική Αδελφότητα κάνει μια συμβολική κίνηση προσέγγισης, η οποία ενδεχομένως να έχει συζητηθεί και στο παρασκήνιο; Προφανώς αυτό αφορά, έμμεσα και άμεσα, τις σχέσεις της Αιγύπτου με τον πάτρωνα των “Αδελφών”, τον Ερντογάν.

Ό,τι και να ισχύει, σε κάθε περίπτωση, αυτό γίνεται σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Σημαίνει ότι η όποια αποτροπή της Ελλάδας έχει καταρρεύσει προ πολλού. Αποτροπή όχι στρατιωτική, αλλά διπλωματική. Η εικόνα μιας χώρας δηλαδή που ξέρει και να σέβεται τους γείτονές της και να εργάζεται για να υπάρχει ειρήνη. Όταν όμως διακυβεύονται δικά της συμφέροντα, χαράσσει εγκαίρως κόκκινες γραμμές και – κυρίως – τις υπερασπίζει.

Δε διστάζει μάλιστα να επιβάλλει ακόμα και σκληρό κόστος σε όποιον επιχειρεί να τα βλάψει. Αυτό δεν συνέβη πουθενά. Ως αποτέλεσμα ο κάθε Έντι Ράμα βυσσοδομεί σε βάρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, με την ταλαιπωρία του Φρέντη Μπελέρη να αποτελεί μια μόνο πτυχή του προβλήματος. Το κερασάκι στην τούρτα. Ακόμα και η εκλογή του ως Ευρωβουλευτή, μια χαρά βόλεψε την αλβανική ηγεσία, στο μέτρο που τον ξεφορτώθηκε από το εσωτερικό. Η δε συζήτηση αφορά μια χώρα-“παράδεισο” για το οργανωμένο έγκλημα. Ένα συμπέρασμα που δεν είναι δικό μας… Τα ίδια και στην περίπτωση των ψευδο-Μακεδόνων των Σκοπίων. Η “πολιτισμένη” συμπεριφορά της Ελλάδας δεν έφερε λύση, αλλά μια επιβεβλημένη εκ των άνωθεν “Συμφωνία των Πρεσπών”, η οποία επί της ουσίας έχει καταρρεύσει. Καταρρέει μάλιστα από μόνη της, αναδεικνύοντας την αναντιστοιχία των εμπνευστών της με τις πραγματικές διαθέσεις στις κοινωνίες εκατέρωθεν.

Τουρκία και εξοπλιστικά

Πηγαίνοντας στην Τουρκία, μια χώρα της οποίας το “αποτύπωμα” σε Τίρανα και Σκόπια είναι ισχυρό, κάτι που θα έπρεπε να μας κάνει ακόμα πιο προσεκτικούς, τα παραδείγματα που παραπέμπουν σε ελληνική ανυποληψία είναι επίσης πολλά. Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και όσα έγιναν με τη Μονή της Χώρας είναι άλλη μια προσθήκη στο σχετικό κατάλογο. Ακόμα απορούμε γι’ αυτό που συνέβη με την Αγία Αικατερίνη του Σινά; Αυτή η εικόνα έχει αναπόφευκτα συνέπειες και στην αντίστοιχη που εκπέμπει η χώρα στο επίπεδο της στρατιωτικής αποτροπής. Ας μη γελιόμαστε. Όσα F-35, Rafale και FDI-HN να αγοράσουμε, το πρόβλημα είναι ότι η χώρα δεν πείθει για τη βούλησή της να τα χρησιμοποιήσει, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντά της.

Εξάλλου και η επίσημη ρητορική τονίζει καταχρηστικά τις «συμμαχικές προτεραιότητες», εξ’ου και τα συγχαρητήρια του νέου υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ στον Έλληνα ομόλογό του. Οι προμήθειες οπλικών συστημάτων, σε συνδυασμό με την επικρατούσα αντίληψη περί “εξοπλιστικής διπλωματίας“, νοθεύουν την αποτρεπτική εικόνα. Δυστυχώς, πολλοί ακόμα πιστεύουν ότι η αποτροπή χτίζεται και μόνο μέσω της κατοχής οπλικών συστημάτων τεχνολογίας αιχμής. Ουδέν ψευδέστερον…

Δυστυχώς, μια χώρα με πολύ πλούσια “μαλακή ισχύ” (soft power), μια χώρα “πολιτισμική υπερδύναμη”, σύμφωνα με τα λόγια αρκετών αναλυτών, αδυνατεί να προστατεύσει και να αξιοποιήσει αυτή της την ισχύ, την οποία καταστρέφουν – κατά τα φαινόμενα – αργά αλλά σταθερά, όσοι αντιλαμβάνονται καλύτερα την αξία της! Το ελληνικό πρόβλημα, είναι πως ποτέ δεν αντιλήφθηκε η πολιτική ηγεσία της χώρας, ότι η “μαλακή” ισχύς δεν είναι υποκατάστατο της “σκληρής”. Ειδικά δε στην ελληνική περίπτωση, η στρατιωτική ισχύς είναι προϋπόθεση επιτυχούς παρέμβασης μέσω της “soft power”. Διότι ο αντίπαλος θα προτιμά να συναλλάσσεται με υπόβαθρο αυτή, ώστε να μην αναγκαστεί να αντιμετωπίσει την άλλη. Ψιλά γράμματα…

Δυστυχώς, ο εμπνευστής και πατέρας της ιδέας της “soft power” που απεβίωσε πρόσφατα (Joseph Nye), δεν μπορούσε να προβλέψει να προσθέσει στην ανάλυσή του προειδοποιήσεις, για όσους δεν αντιλαμβάνονται αυτή την απλή αλήθεια. Ας περιμένουμε όμως λίγο να δούμε τον χειρισμό της υπόθεσης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι παρόλο που δεν το αντιλαμβάνονται πολλοί, τέτοια θέματα μπορεί να αποτελέσουν θρυαλλίδα ξεσπάσματος πολύ ευρύτερης οργής. Το εκλογικό κόστος μπορεί να αποδειχθεί βαρύ. Αυτό είναι όμως αδιάφορο, στο μέτρο που η ζημιά στη χώρα όμως, θα έχει συντελεστεί. Και με το “χώρα” υπονοείται κάτι ευρύτερο από ένα απλό – ελληνικό – κράτος, διότι συμπεριλαμβάνει το λαό μαζί με την ιστορία του. Μια ιστορία η οποία γράφτηκε, γράφεται και θα γράφεται…

ΠΗΓΗ: SLpress

Υπήρξες / χιλιάδες έτη φωτός / απέχεις

Αντί για υακίνθους

είπα να σου φέρω σήμερα ηλιοτρόπια

να έχει η φροντίδα μου πιο ευθυτενές κοτσάνι

και το οστεώδες πλέον νόημά της να μου φανεί

στρογγυλοπρόσωπο ηλιόσπορους γεμάτο.

Ηλιοτρόπια. Συσσωρευτές λάμπουσας θερμότητας.

Ευχήθηκα να επωφεληθείς.

Κι αφού ετακτοποίησα σε ύψος ομοιόμορφο

αισθητικά το χρέος μου στο βάζο

κοντοστάθηκα λίγο να βεβαιωθώ

ότι τα ηλιοτρόπια θα τραπούν

εκεί που επαγγέλλει το όνομά τους.

Κατάπληκτη να στρέφουνε τα είδα

προς της ευχής μου την παράφρονα

εκπλήρωση κοιτάζοντας αντί τον ήλιο εσένα.

Τιμής ένεκεν.

Υπήρξες

χιλιάδες έτη φωτός

απέχεις.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ. (2001). «Εκτροπή», στο: Ήχος απομακρύνσεων. Αθήνα: Ίκαρος, σ. 18.

Υπομονή παιδάκια... θα περάσουν κι αυτές οι εξετάσεις

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στα Μέσα Ενημέρωσης - Κοινωνικής Δικτύωσης κι απευθύνονται στους υποψηφίους των Πανελλαδικών Εξετάσεων που σήμερα άρχισαν, τα περισσότερα είναι τετριμμένα και ανούσια. Πρώτη η κα Υπουργίνα Παιδείας δεν έχασε την ευκαιρία να γράψει τις αρλούμπες της. Μαζί της και οι διευθυντές εκπαίδευσης, με τις επίσης μπούρδες τους, να τις στέλνουν στα σχολεία για να διαβαστούν, όπως διατάσσουν, στους μαθητές πιόνια πριν μπουν στις σχολικές αίθουσες - κλίνες του Προκρούστη. Αλλά και οι ψυχολόγοι δεν χάνουν την ευκαιρία να κάνουν συστάσεις για το πώς μαθητές και γονείς χωρίς άγχος θα διαχειριστούν την περίοδο των εξετάσεων. 

Αυτά τα τραγελαφικά γίνονται κάθε χρόνο στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Αντί κάποια στιγμή να ζητήσουμε γενναία συγγνώμη από τους μαθητές μας, γιατί από την Α΄ Λυκείου τους εξοντώνουμε στις εξετάσεις και τα φροντιστήρια, δεν αλλάζουμε νοοτροπία, με τα φληναφήματά μας, τους τάζουμε ένα μέλλον ψεύτικο και ανελεύθερο.

Γιώργιος Σταθόπουλος, Ζευγάρι, ΠΗΓΗ: paletaart – Χρώμα & Φώς

Ξύπνημα από την... Εσωτερική Αξιολόγηση Σχολικής Μονάδας. Υπομονή λέω... έρχεται το καλοκαίρι!!!

 

ΠΗΓΗ: stranglersofficial

ΠΗΓΗ: Simple Minds

Άντε, να συνοδεύσω τη μουσική με ποίηση:

Ο τοίχος, ο κήπος πίσω απ' το παράθυρο

η θάλασα.

Το σπίτι με τους καθρέφτες

οι μεταχειρισμένοι άνθρωποι

η ψυχή που τρώει τη σάρκα

το σκοτεινό δάσος

το πάθος που οδηγεί στη μοναξιά.

Ο τοίχος, ο κήπος, η θάλασσα.

Αυτό το γαλάζιο πουλί που παίζει

μες στα μάτια σου.

Πάντα το ίδιο πάντα το ίδιο...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΛΗΣ. Το τοπίο.

Υ.Γ. Στο τραγούδι των Simple Minds: Τα δυόμισι τελευταία λεπτά... η φωνή του Jim Kerr, στεναγμός!

Olé...

ΠΗΓΗ: mezzy Gipsy (son de rumba gipsy)

Σχινοβατώντας στην Ερεσό!

«Δεν είναι φωνή

είναι μαχαίρι

μάτωσε και ματώθηκε

- όλα τα λεξικά μου

             τραυματισμένα».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΛΑΣ

                           «Εγώ σε γύρευα

τα δάχτυλα τσακίζοντας παντού

σε πέτρες και σε φως.

Το αίμα πιδάκιζε από την πληγή -

σε γύρευα, τι γύρευα;

είσουν, δεν είσουν, έφευγες, χανόσουν».

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Σχινοβατώντας στην Ερεσό!

Τι δίσκος κι αυτός!

 

ΠΗΓΗ: The Waterboys

Αλωπεκίζειν προς ετέραν αλώπεκα

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Πουρνό πουρνό –ώρα 06:15 όπως λένε εδώ στη Λέσβο, πριν καλά καλά ανοίξω το σχολειό, Τράπεζα Θεμάτων (Θυμάτων θα την έλεγα) είναι αυτή-, στην πιάτσα των ΤΑΧΙ που βρίσκεται έξω απ’ το σχολειό, ο ένας ταξιτζής έλεγε στον άλλο ταξιτζή: «ΟΠΕΚΕΠΕ! Γειά σου ΟΠΕΚΕΠΕ!» Και να ‘ταν μόνο ο ΟΠΕΚΕΠΕ, είπα στον έναν ταξιτζή - γνωστός άλλωστε, με ταξιδεύει εντός της πόλεως της Μυτιλήνης, αφού αμάξι δεν διαθέτω.

Δεκαετίες τώρα, όχι μόνο ο ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά κάθε δημόσιος τομέας, στη σχέση του με κρατικοδίαιτους ιδιώτες καταληστεύουν το δημόσιο χρήμα. Από που να το πιάσει κανείς, το κράτος κλέφτη; Υπουργεία; Τοπική Αυτοδιοίκηση; Δημόσια Εκπαίδευση; Δημόσιοι Οργανισμοί; Είναι τα μακριά χέρια κρατικού χρήματος. Κράτος διεφθαρμένο με διεφθαρμένους διευθυντές και υπαλλήλους.

Ο μακαρίτης Πάνος Κ. Θασίτης, ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, γεννημένος στον πανέμορφο Μόλυβο (1923), με Μικρασιατική καταγωγή (Μοσχονήσια και Αϊβαλί) και μόνιμα εγκατεστημένος στη Μητέρα Θεσσαλονίκη (πέθανε το 2008), πολιτικοποιημένος θα ΄λεγα ποιητής, έχει γράψει ένα ποίημα που ταιριάζει στην περίσταση του κράτους κλέφτη και των δημοσίων υπαλλήλων του, που πιστά το υπηρετούν:

Έφριξε σαν πήγε ο ίδιος, με τα ίδια του τα μάτια και τα είδε.

Τόση ρεμούλα, τέτοιο χάλι που να το φανταστεί.

Έβγαλε ευθύς διαταγές τη μια πάνω στην άλλη,

ήλεγξε, καυτηρίασε, τιμώρησε, κάτι να διορθώσει,

κάτι να περισώσει απ’ την καταστροφή.

Οι άλλοι, οι από πάνω, μάθαιναν βέβαια ταχτικά τα νέα

τον ζήλο του λαμπρού νέου επάρχου

την ακάθεκτη έφεσή του για ευποιία, χρηστή

φιλόπτωχο διοίκηση κλπ.

Μα δεν ανησυχήσαν. «Θα του περάσει» είπαν,

«κι άμα δεν του περάσει

και κάνει τώρα πως δεν ξέρει,

τον αντικαθιστούμε, τον διαγράφουμε,

τον εξαφανίζουμε στο κάτω-κάτω.

Το ίδιο μας κάνει συνεπώς κι αν του περάσει

κι αν δεν του περάσει».

Η αλήθεια είναι, πως του πέρασε και του παραπέρασε.

Ούτε να τον παραμερίσουνε χρειάστηκε

ούτε βέβαια –τον άνθρωπο!– να τον εξαφανίσουν.

Ήδη, γοργά ανέρχεται κι έχει λαμπρό το μέλλον.

Από τη συλλογή «Ελεεινόν Θέατρον...». (1980). Αθήνα: Κέδρος, σ. 18· ο τίτλος του ποιήματος είναι: «Ελληνική Επαρχία μ.Χ.».

Και μη χειρότερα… Στο Ελλαδιστάν, η «τέχνη» ο κλέψας του κλέψαντος, η νοοτροπία του «αλωπεκίζειν προς ετέραν αλώπεκα», δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ποτέ.

Τι είναι το παιδί; Αχ αυτές οι Εξετάσεις!!

«Τι είναι το παιδί; Είναι ένα optimum συνθηκών ή ένα factum brutum, όπως θα έλεγε ο Nietzsche; Είναι εκείνη η αισθητική συνθήκη, την οποία ο Buber ονόμασε, ανατρέχοντας επίσης στο Nietzsche, “ευκαιρία του Νέου” (“Chance des Neum”), ή είναι βασίλειο μιας αλήθειας της ζωής, που αποστρέφεται το λογικό;

»Είναι άραγε το παιδί ένα species anarchistica, που εξιλεώνει το νόημα του πόνου της μάνας και κάθε πόνου; Είναι ένα ον που υπόσχεται; Ποια elegantia syllogismi, λοιπόν, θα μας πει τι είναι το παιδί; Μια απάντηση αναζητά ο παιδαγωγός –για να θυμηθούμε τον Goethe- στο λαβύρινθο του στήθους. Τουτέστι σε μια περιοχή, που δεν κανοναρχείται από εντυπωσιογόνες και ένσκοπες αριθμητικές του λογικού, στις οποίες σοβεί ένα ανομολόγητο μίσος για τις μη ένσκοπες δραστηριότητες του ανθρώπου.

»Είναι το παιδί, λοιπόν, μια ανταρσία σε ό,τι υπόσχεται το λογικό και συνάμα επεναλειτουργία της όρεξης για ζωή; Μια, ίσως, ένσαρκη παρουσία εκείνης της ηλικιακής μεταφυσικής του Καμύ, που παραπέμπει σε ένα πυρίκαυστο υπέδαφος, απ’ όπου θα εξορύξει ο άνθρωπος νόημα ζωής; Είναι, -για να θυμηθούμε τον Langenveld- “le facheux troisieme” ή “l’enfant terrible”;

»Άσκοπες, θα πει κανείς, ερωτήσεις. Όμως αναπέμπουν στην πράξη του Σίσυφου, που θέλει σώνει και καλά να κρατάει σε κίνηση την πέρτα».

Ι. Ε. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ. (1999). Μεταξύ Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής. Σε αναζήτηση της χαμένης σωματικότητας και χρονικότητας του παιδιού. Αθήνα: Γρηγόρη, σ. 7.

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ

ΠΗΓΗ: Sonny Criss

Ω Ανδρομάχη!!! Ω!...

«Η επανάσταση του οκταώρου και του άκοπου κέρδους.

Η επανάσταση των εξασφαλίσεων και τα ατέλειωτων διεκδικίσεων.

Η επανάσταση των αναπήρων και των ευνουχισμένων παίδων με τις συρταρωμένες κομματικές ευαισθησίες, που ενσαρκώνουν μ’ ευκολία πότε εθνικά και πότε προοδευτικά ιδεώδη.

Ω Ανδρομάχη, πόσο σας σκέφτομαι. Je pense à vous Andromaque… Τι θα εγίνετο με μια Τροία ανίκητη; Τρομάζω και να το σκεφτώ. Βλέπεπε, μονάχα η ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και τη περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε κι έχουμε το κουράγιο να ξαναζήσουμε απ’ την αρχή τα ίδια λάθη σε καινούργιες φόρμες. Ενώ η νίκη, είναι πανωλεθρία του αισθήματος και εξευτελισμός της ψυχικής ισορροπίας. Η νίκη οδεύει τους νικητές στα ταβερνεία και στα πορνεία. Ας αποκαλύψουμε λοιπόν την αλήθεια Ανδρομάχη. Ο Δούρειος Ίππος υπήρξεν φρυγικός και διόλου ιωνικός. Τι ωφελεί πια να φυλάμε ένα άχρηστο μυστικό;

Ανδρομάχη, είχατε την θεϊκή εύνοια να ηττηθείτε και να σας κλαίμε αιώνια. Ενώ οι νικητές τι πράξαν; Μελοδραματικές ιστορίες, δαπανηρές και λίαν ακατάλληλες για υπερευαίσθητους ενηλίκους […]

[…]Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους. Ο πρώτος αριθμός σημαίνει συνουσία. Βάση ρευστή για δημιουργία. Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θάναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό – που λεν – ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.

Το λέω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές. Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί.

Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα. Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄  Ουρανού».

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ. (1980). «Ο Λαχειοπώλης τ’ Ουρανού», στο: Τα Σχόλια του Τρίτου. Αθήνα: Εξάντας, σσ. 137-138, 139-141.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ. Σπουδή για τον «Ερωτικό», 1992. ΠΗΓΗ: paletaart – Χρώμα & Φώς

David Bowie!!!

 

ΠΗΓΗ: Ziggy's Stardust

Τα πρωτόλεια του Νίκου Καζαντζάκη

Του ΖΑΧΑΡΙΑ ΚΑΡΑΤΑΡΑΚΗ· Φιλολόγου.

Η Άννα – Μαρία Κατσιγιάννη είναι Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Πατρών με πλούσιο έργο. Στο βιβλίο της «Η σχεδία του λόγου», όπου εντάσσονται πολλές μελέτες, υπάρχει και μια με τίτλο «Ο Βάγκνερ στο πρώιμο αφηγηματικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη».

Είναι για μένα μια από τις καλύτερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις για να κατανοήσουμε όχι μόνο το ξεκίνημα του μεγάλου συγγραφέα, αλλά τους στόχους του, την ευρυμάθειά του και να διακρίνουμε τους βασικούς θεματικούς πυρήνες που συναντούμε και στο ποιητικό και στο πεζογραφικό του έργο.

Η ανάγνωση της μελέτης αυτής μου έδωσε την αφορμή να ξαναδιαβάσω τα δύο πρωτόλεια έργα του Ν. Καζαντζάκη «Όφις και Κρίνο» και «Σπασμένες Ψυχές». Το πρώτο γράφεται πιθανότατα στο Ηράκλειο το 1905 και το εκδίδει με το ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή.

Το ψευδώνυμο μας παραπέμπει στον Βουδισμό, όπου το Κάρμα είναι κάτι σαν τη μοίρα που μετρά τις καλές και τις κακές πράξεις ενός προσώπου και στη μετεμψύχωση αποκτά ανάλογη υπόσταση. Το Νιρβαμή μάς παραπέμπει στη Νιρβάνα που είναι η απόλυτη ευδαιμονία, όπου καταλήγουν οι ευδαίμονες ψυχές.

Είναι μια νουβέλα με μορφή ημερολογίου από 2 Μαΐου έως 2 Μαρτίου του επόμενου έτους. Καταγράφεται το μεγάλο ερωτικό πάθος στα όρια της παράνοιας ενός ζωγράφου προς μια εξωτικής ομορφιάς γυναίκα που τον τρελαίνει, χάνει την ικανότητά του για καλλιτεχνική δημιουργία, συγκλονίζεται και σε μια ρομαντική έξαρση τελικά επιλέγει τον κοινό τους θάνατο από ασφυξία σε ένα κλειστό δωμάτιο γεμάτο λουλούδια.

Έχει μορφή παραληρήματος, όπου μπλέκεται ο έρωτας ως καταστροφική δύναμη και ο θάνατος. Συχνά κρητικές μαντινάδες συνδέουν τον έρωτα με τον θάνατο που κρατούν ίδια σπαθιά και μας πολεμούν. Πιθανόν υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία και ανακαλείται η μύηση στον έρωτα του συγγραφέα από μια Ιρλανδέζα που του δίδασκε αγγλικά με την οποία χώρισε, όταν έφυγε στην Αθήνα για σπουδές και χάθηκαν χωρίς να βρεθούν ξανά.

Μας εντυπωσιάζουν οι αναφορές του σε σπάνια έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας που δείχνουν ότι ο Καζαντζάκης τα γνώριζε. Το έργο δέχτηκε και θετικές κριτικές, αλλά ο ίδιος φαίνεται ότι ήταν επιφυλακτικός για την αξία του. Έχει ένα άκρατο λυρισμό και ρομαντισμό χωρίς γλωσσικές υπερβολές.

Οι «Σπασμένες Ψυχές» γράφτηκαν στο Παρίσι το 1908 και δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες στο Νουμά 1909-1910. Σήμερα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ που απέκτησαν τα συγγραφικά δικαιώματα και αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τα έργα του μεγάλου μας συγγραφέα. Χωρίζεται σε τέσσερα μέρη με όρους μουσικούς σαν να πρόκειται για λιμπρέτο όπερας.

Πράγματι ο υφολογικός τόνος κάθε μέρους μάς παραπέμπει σε μελωδίες όπερας με αντίστοιχη συναισθηματική κατάσταση. Κεντρικοί ήρωες είναι ο Ορέστης και η σύντροφός του Χρυσούλα. Στο φόντο υπάρχουν ο φιλόλογος Γοργίας που μελετά τον Σοφοκλή και η Νόρα, μια γυναίκα όνειρο, που εμφανίζεται σε δύο σκηνές, αλλά είναι εκείνη που εκπροσωπεί το ερωτικό πάθος και το αντικείμενο του πόθου του πρωταγωνιστή.

Ο Ορέστης καλείται από την ελληνική παροικία να εκφωνήσει ένα πανηγυρικό λόγο στον τάφο του Κοραή, όπου γελοιοποιείται από τους ακροατές του. Και στο έργο αυτό μπλέκονται ο έρωτας και ο θάνατος. Η Χρυσούλα βαθιά ερωτευμένη με τον Ορέστη γίνεται θυσία, αγωνίζεται να κερδίσει την αγάπη του και τελικά πεθαίνει. Το τέλος της είναι τραγικό. Εκείνος οραματίζεται να γράψει ένα έργο ζωής, την Καινή Διαθήκη, όπου θα κηρύξει μια νέα θρησκεία.

Ζει στον κόσμο του ιδανικού, περιφρονεί την ευτυχία των καθημερινών ανθρώπων, που κάνουν παιδιά και έχουν μια ζωώδη ευτυχία. Γιατί σπασμένες ψυχές θα μας το πει η καταληκτική φράση: «Έτσι κατάντησε. Η ψυχή του είναι σπασμένη. Ψυχή όμορφη μα γυναικίσια, που δεν μπόρεσε στην κρίσιμη στιγμή να κρατήσει αντρίκεια το βάρος της Ιδέας και το βάρος της Σάρκας. Έτσι κάποια κοντάρια όμορφα και ντελικάτα σπουν, όταν η σημαία είναι μεγάλη και φυσήξει βοριάς». Το ψευδώνυμό του στο έργο αυτό ήταν Πέτρος Ψηλορείτης.

Το πρώτο αυτό μυθιστόρημα του Καζαντζάκη εμπεριέχει σπερματικά όλα τα θέματα που θα κυριαρχήσουν στα ώριμα μυθιστορήματά του. Η πάλη του ανθρώπου ανάμεσα στο χρέος και το πάθος, το ιδανικό και η ταπεινή πραγματικότητα, η αγωνία να υπερβούμε τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας και να ανέβουμε τον ανήφορο που δικαιώνει τον άνθρωπο.

Διακρίνεται επίσης για τη γλωσσοπλαστική του ικανότητα με πολλές σύνθετες και παρασύνθετες λέξεις και εκφραστικούς τρόπους. Τελικά το έργο μάς αφήνει μια στυφή γεύση και την αίσθηση ότι η υπέρβαση είναι αδύνατη, γιατί η ψυχή μας δεν αντέχει τον αγώνα, τον ασκητισμό και την αγωνία για τη δημιουργία ενός άλλου κόσμου.

Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι υπάρχουν διακειμενικές αναφορές σε αρχαίους τραγικούς, στον Σαίξπηρ και στον Ρήγα Φεραίο, αλλά φαίνεται και η επίδραση του Νίτσε, τον οποίο ο Καζαντζάκης είχε μελετήσει καλά και είχε συντάξει τη διατριβή του για το έργο του.

Επίσης, φαίνεται η προτίμησή του για τη μουσική του Βάγκνερ που αρχικά ήταν φίλος με τον Νίτσε, αλλά τελικά συγκρούστηκαν και απομακρύνθηκαν. Στη διένεξή τους ο Καζαντζάκης θα προτιμήσει τον Νίτσε.

Και τα δύο έργα αξίζει να διαβαστούν και οι αναγνώστες να αποκτήσουν μια πληρέστερη εικόνα της ώριμης δημιουργίας του κρητικού συγγραφέα. Παράλληλα θα συνειδητοποιήσουν ότι τίποτε δεν του χαρίστηκε, αλλά ό,τι πέτυχε το κατόρθωσε με πολύ κόπο, ακραίο ασκητισμό και ανεξάντλητη προσπάθεια να κατακτήσει την υψηλή κορυφή της τέχνης που θεωρούσε ότι είναι ικανή να διαμορφώσει μια κοινωνία υπερήφανων ανθρώπων με στόχους υψηλούς, όπως εκείνοι που πέτυχαν οι μεγάλοι δημιουργοί που τον γοήτευσαν.

ΠΗΓΗ: ΠΑΤΡΙΣ

Only When You Leave!!!

ΠΗΓΗ: Coorios Channel

ΠΗΓΗ: Spandau Ballet (Official)

Laying in the afterglow
I only want to learn what you know
But now you're leaving
How many hearts must you break?
Well, how many calls must I make?

But now, you're leaving
In this world, all that I choose has come unbearable
But love is in your touch
Ooh, it's killing me so much

Only when you leave
I'll need to love you
And when the action has all gone
I'm just a little fool enough to need you
A fool enough too long
Only when you leave, you'll leave in danger
I'll make sure that you pay
So give a little passion to a stranger

And take this soul away

I only want to make this things last
So, how could this have gone so fast

And now you're leaving
How many times must I learn
It's only when you've gone that I burn
And now you're leavin'

In the end, all that is left has come unbearable
It's hard to change your mind
So, leave it all behind

Only when you leave
I'll need to love you
And when the action has all gone
I'm just a little fool enough to need you
A fool enough too long

Only when you leave, you'll leave in danger

Oh, I'll make sure that you pay
So give a little passion to a stranger
And take this soul away

Laying in the afterglow
I only want to learn what you know, ooh
But now, you're leaving
How many hearts must you break?
How many calls must I make?

But now, you're leaving
In this world all that I choose has come unbearable
But love is in your touch
Ooh, it's killing me so much

Only when you leave
I'll need to love you
And when the action has all gone
I'm just a little fool enough to need you
A fool enough too long

Only when you leave, you'll leave in danger
Ooh, I'll make sure that you pay
So, give a little passion to a stranger
And take this soul away
No, no-no, no

Only when you leave, you'll leave in danger
Ooh, I'll make sure that you pay
So, give a little passion to a stranger
And take this soul away

I'm just a fool enough to need you
Fool enough too long
Only when you leave, you'll leave in danger

Tony Hadley!!!

ΠΗΓΗ: QuiffPilchard

Long Hot Summer

ΠΗΓΗ: Paul Lockhart

Ενθύμηση SANTE... στη Μητέρα Θεσσαλονίκη... 1983!!!

Πρωινό ανοιξιάτικης βροχής

«Και τώρα κάθουμαι, βλέπω από το παραθυράκι του κελιού μου τ' ανοιξιάτικα σύννεφα, και κάτω, στο περιαύλι του μοναστηρίου, προσχαμήλωσε ο ουρανός, ψιλοβρέχει, μυρίζει η γης· οι λεμονιές στα περιβόλια άνθισαν, μακριά ένας κούκος λάλησε· γελούν όλα τα φύλλα, γίνηκε ο Θεός βροχή και βρέχει στον κόσμο. Τι γλύκα είναι ετούτη, Θεέ μου, τι ευτυχία! Πώς συνταιριάζουν και γίνουνται ένα η γης, η βροχή κι η μυρωδιά της κοπριάς και της λεμονιάς με την καρδιά του ανθρώπου! Αλήθεια, χώμα ο άνθρωπος, γι’ αυτό και τόσο χαίρεται, σαν το χώμα, την ήσυχη χαϊδευτικιά βροχούλα την άνοιξη. Βρέχεται η καρδιά μου, ραγίζει, πετάει φύτρο και προβαίνεις, πάτερ Φραγκίσκο».



ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. Ο φτωχούλης του Θεού.

Για τις εξετάσεις της αμάθειας και την factum brutum αξιολόγηση των μαθητών μας

«Το λουλούδι απάντησε: Ανόητε! Φαντάζεσαι πως ανθίζω για να με δουν; Ανθίζω για δικό μου λογαριασμό, επειδή έτσι μ’ αρέσει, κι όχι για τους άλλους. Η δική μου χαρά πηγάζει από το γεγονός ότι υπάρχω κι ανθίζω».

IRVIN YALOM. (2005). Η θεραπεία του Σοπενάουερ, μτφρ. Ευαγγελία Ανδριτσάνου – Γιάννης Ζέρβας. Αθήνα: Άγρα, σ. 223.

Μετά τη βροχή, περίπατος στον λιμενοβραχίονα... it was in your eyes!

«ΔΕΝ φεύγουμε»! Ένας Παλαιστίνιος ποιητής μιλά μέσα από τη Γάζα στον Δ. Κωνσταντακόπουλο

ΠΗΓΗ: Militaire News

Δυστυχώς δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία μας

Γράφει ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΙΑΖΙΑΣ. Επίτιμος Α/ΓΕΣ

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, στο όνομα της δήθεν «ρεαλιστικής πολιτικής» κατά την Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων από τους Τούρκους δεν τόλμησε καν να αναφέρει τις λέξεις «Τουρκία», «γενοκτονία», «Κεμάλ». Δεν τόλμησε να αναφέρει το όνομα του σφαγέα του Ποντιακού Ελληνισμού.

Φαίνεται ότι για την ελληνική πολιτική ηγεσία η καλή γνώμη των Τούρκων κρίνεται σημαντικότερη από την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και την προσπάθεια να απονεμηθεί δικαιοσύνη γι’ αυτό το φρικτό έγκλημα κατά του Ελληνισμού και της ανθρωπότητας και προσπάθησε κάτω από το χαλί αόριστων και μελοδραματικών διατυπώσεων να κρύψει 353.000 πτώματα Ελλήνων του Πόντου.

Οφείλει να γνωρίζει η πολιτική ηγεσία ότι, όταν δεν κατονομάζεις τον υπαίτιο του εγκλήματος, αυτός θα συνεχίζει το έγκλημά του, όπως και κάνει η Τουρκία μέχρι σήμερα με Κούρδους, Αλεβίτες και τις μειονότητες, όπως έκανε το 1955 στα Σεπτεμβριανά, όπως συνέβη και τη δεκαετία του '60 με την απέλαση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, όπως πράττει και σήμερα στην Κύπρo.

Όποιος δεν διδάσκεται από την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει, οι πολιτικές του κατευνασμού και του ραγιαδισμού δεν λύνουν προβλήματα. Απλώς ανοίγουν την όρεξη του γείτονα για να ζητήσει ακόμα περισσότερα και αυτό ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: Militaire News

Καλό Κυριακάτικο Τραπέζι!!!

 

ΠΗΓΗ: Aretha Franklin

ΠΗΓΗ: VAENI NAOUSA