Τραχύς ο δρόμος για να ξαναδούμε τα σχολειά μας όπως ήταν πριν την πανδημία

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Δεν μας λείπουν τα σχολεία, ούτε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, ούτε τα βιβλία, ούτε η αγάπη κι η έγνοια για τους μαθητές μας, ούτε η τηλεκπαίδευση· μας λείπει η έγκυρη πληροφόρηση, που και αυτή χρειάζεται την κατάλληλη αγωγή (εδώ ως παιδαγωγικός όρος), την οποία όταν ως Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων (προχθεσινό, χθεσινό και σημερινό) έχεις, τότε μπορείς να καυχιέσαι ό,τι νοιάζεσαι για αυτό που εκλήθης να διακονήσεις: την ΠΑΙΔΕΙΑ, κι όχι μόνο την εκπαίδευση των νέων αυτού του τόπου. Αν, όμως, δεν την έχεις, το λιγότερο που μπορεί κανείς να σου προσάψει είναι πως είσαι μετριότητα και μη ειδικός για τέτοιο διακόνημα. 

Εντάξει, με την πανδημία του κορονοϊού ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις περί τον βίο μας, βίος που έχει γίνει αβίωτος. Αλλά κοτζάμ υπουργοί, υφυπουργοί (μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους) περί την εκπαίδευση - και την υγεία, με τους ήρωες γιατρούς μας να αγωνιούν γιατί το αύριο συνεχίζει να είναι αβέβαιο – να μην έχουν κοινή γραμμή αν τη Δευτέρα θα ανοίξουν τα σχολειά μας, ετούτο δείχνει όσους βρίσκονται σ’ αυτά τα πόστα να είναι αμετροεπείς. 

Τι σας φταίει το παιδάκι του νηπιαγωγείου και του δημοτικού, το οποίο μέσα στην κλεισούρα του αναζητά λίγο φως στον ήλιο της ημέρας; Κι αυτό δια της σκολιάς οδού που θέτει το πρόβλημα της πανδημίας και της καραντίνας όπου βρίσκεται. 

Τελικά θα ανοίξουν ή δεν θα ανοίξουν την Δευτέρα τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης; Εστάλη λένε η εγκύκλιος: θα ανοίξουν! Γιομόσαμε εγκυκλίους, αλλά στην πράξη, για τον κορονοϊό όπως σ' όλες τις μορφές κοινωνικής ζωής, έτσι και στα σχολεία, κανένα μέτρο δεν τηρείται. Ποιος, επιτέλους, θα αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν; Γιατί η παιδική ζωή δεν μπορεί να είναι άθυρμα χαμαιλεοντικής συμπεριφοράς, από όπου κι αυτή προέρχεται. 

Και κάτι ακροτελεύτιο, λίαν σημαντικό, κατ’ εμέ: ακούω αρκετούς - κάποιοι κοντά ή γύρω από την ελληνική εκπαίδευση – να λένε πως είναι αναγκαία η επιστροφή των μαθητών στο σχολείο γιατί αυτό, καθώς με έμφαση υποστηρίζουν, είναι χώρος κοινωνικοποίησης του παιδιού. Τους ερωτώ: που στηρίζουν αυτή την άποψή τους; Μήπως στις προτομές του Πεσταλότσι, του Ντούι, της Μοντεσσόρι, του Πιαζέ και το Βιγκότσκι; Δεν λέω όλοι τους υπήρξαν μεγάλοι παιδαγωγοί και προσωπικότητες διαφόρων εποχών, κόσμων και ποικίλων αιτημάτων και, βέβαια, ουδείς αρνείται ότι το σχολείο κοινωνικοποιεί το παιδί. Όμως, δεν μπορούμε συνέχεια, σε μια «γραμμική προοπτική», πιστά να υπάκουμε σε μια «γεφυρωτική αντίληψη» - από την εποχή τους έως σήμερα - σαν να μην άλλαξε τίποτα στον κόσμο που ζούμε. Αυτό το «φαντασιακό ποτ πουρί» παιδαγωγισμού, είναι ένας ακόμη «ιός», παιδαγωγικός αυτή τη φορά, που εξάπαντος κάμει ωφελισμιστικό το σχολείο. 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΚΛΙΝΟΣ, Προτραίτο κοριτσιού (Κωστούλα)· 1965, λάδι. ΠΗΓΗ: ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΝ