Ποια Εκκλησία;

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 

Διακόσια χρόνια ελεύθερου βίου κι η Ελλαδική Εκκλησία, δέσμια των «εκκλησιαστικών σωματείων - οργανώσεων». Ακόμη «βυαυαροκρατούμενη», να διδάσκει ειδωλοποιημένο τον Χριστιανισμό. Πολλά «Καταφύγια Ιδεών» θα μπορούσαν και σήμερα να γραφούν. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, «πρέπον ούν έστι, μη μόνον καλείσθαι Χριστιανούς, αλλά και είναι» (Ιγνάτιος Αντιοχείας, Προς Μαγνησιείς), ήλπιζαν και συνεχίζουν, βέβαια, να ελπίζουν πως η πανδημία του COVID 19, θα έφερνε την Εκκλησία αντιμέτωπη με τον ίδιο τον εαυτό της. Δυστυχώς, αυτό δεν έχει γίνει, κι ούτε πρόκειται να γίνει. Οι σημερινές εικόνες της Γιορτής των Φώτων φοβίζουν με τις υπερβολικότητες. Ταυτόχρονα, όμως, φοβίζει και η σιωπή των υπευθύνων. Τι κατάντια! Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε! Παντού κραυγές και οιμωγές χριστιανομαθημένων «πιστών», αλλά κραυγές και οιμωγές άσπονδων κατηγόρων της Εκκλησίας. Νιώθω πως ο κυρ Αλέξανδρος της Σκιάθου (ο Παπαδιαμάντης ΜΑΣ), στο ποίημά του «Στον Πρόδρομον του Κάστρου» αντισταθμίζει τις κραυγές και τις οιμωγές των χριστιανομαθημένων «πιστών», με την ταραχή και το χτυποκάρδι όσων ελαχίστων και κατάμονων απέμειναν πράγματι πιστοί για του «λόγου το ασφαλές»: 

«Κατόπι στην αρμάθα των γραιών,

στην αλυσίδα των νυφάδων, στων παιδιών το σύννεφο

ήθελα να τρέξω κ’ εγώ,

να περπατήσω ώρες και να φτάσω.

Να έλθω να τ’ αφιερώσω στον ναόν σου,

“Απ’ όλους <τους> πειρασμούς και τα δαιμόνια

από τούς πυρετούς καί τα τελώνια

ω, φύλαττε την ποίμνην σου, Κυρίου Πρόδρομε”. 

Πινάκι καί τρυβλίον στολισμένο,

δεν έχω να σου φέρω, δεν σου έφερα,

μ ̓ ολίγους στίχους μόνον το λευκόν χαρτί εκέντησα.

Θεράπευσε κ’ εμέ τον δούλον σου

από τον πυρετόν, Κυρίου Πρόδρομε». 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. (1998). «Στον Πρόδρομον του Κάστρου», στο: Άπαντα, τ. 5ος, κριτική έκδοση Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Αθήνα: Δόμος, σ. 40.