Η ελπίδα... «δεν πεθαίνει το ρωμαίικο!»

«Μα ποιος ζει χωρίς ελπίδα, τζάνουμ; -Ναι, θα ξαναγυρίσουν όλοι πίσω, με λέγει. Και θα πιάσουν πάλι το πόστο τους. Θα έλθουν να δουλέψουνε οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι διδάσκαλοι, οι έμποροι, οι δικηγόροι. Θα επιστρέψουν όλοι σου οι γείτονες, οι μανάβηδες, οι κασάπηδες, οι τσαγκάρηδες, οι ποτοποιοί. Θα πάρουν πίσω τα σπίτια τους, που τους τα δέσμευε το κράτος. Θα αγοραστούν και θα ενοικιαστούν καινούργια. Θα ξαναζωντανέψουν τα σοκάκια των Ταταούλων. Θα ντυθείς πάλι μασκαράς, γιατί θα σηκωθεί η διαταγή που βγάλανε το’43· την Καθαρή Δευτέρα· το Μπακλαχοράνι θα γίνεται ξανά ελεύθερα, μέσα σε μεγάλο ξεφάντωμα. Παντού θα ακούς τον ήχο ελεύθερα, μέσα σε μεγάλο ξεφάντωμα. Παντού θα ακούς τον ήχο της αγαπημένης σου λατέρνας. Θα ξαναγεμίσουνε τα σχολεία με παιδιά και το εκκλησίασμα θα ξεχειλίζει απ’ τους ναούς. Όταν κατεβαίνεις στο Πέρα, θα χαίρεσαι τα ελληνικά τραγούδια απ’ το στόμα των μαθητών στα διαλείμματα του Ζαππείου και του Ζωγραφείου. Στα Ταξίμι, στο Σταυροδρόμι, στο Τουνέλι, στον Κουλά, σε όλη την Πόλη, παντού, θα ακούγεται ξανά η ελληνική λαλιά. Δεν πεθαίνει το ρωμαίικο!»- 

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ. (2012). ’55. Αθήνα: Άγρα, σ. 447.