Τα επίμονο θάμβος του “σταυρού” τους

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 

«Πεθαίνει [ο Χριστός πάνω στον Σταυρό] ακολουθώντας τον θάνατο για χάρη μας και προσφέρει τον εαυτό του θυσία για μας· εναντίον του διαπράξαμε την παράβαση, και έπρεπε αυτός να δεχτεί το λύτρο για χάρη μας και έτσι να απαλλαγούμε από την κατάκριση· δεν είναι νοητό το αίμα του δεσπότη να προσφερθεί στον τύραννο», άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός.

«Δεν αρκεί να ονομάζουμε την αλήθεια, πρέπει και να την πιστεύουμε», Στέλιος Ράμφος.

Ομολογώ πως μένω έκπληκτος από το επίμονο θάμβος που σε μερικούς χριστιανομαθημένους ασκεί ο “σταυρός” στου Απελλή. Ένα σεργιάνι να κάμει κανείς σε ιστολόγια θρησκευτικού περιεχομένου - όχι όλα βέβαια - θα διαπιστώσει τον εγκλωβισμό σε “θεολογικά” σχήματα να καπηλεύονται και να παρερμηνεύουν τη χριστιανική πίστη. Με αντικειμενική εκτίμηση, είναι δεδομένο ό,τι η αλλοτρίωση σ’ ότι αφορά το Σταυρό του Χριστού είναι τέτοια, που από σύμβολο αγάπης και θυσίας, όλοι ετούτοι οι “ξαναμμένοι χριστιανοί” τον μετατρέπουν σε σύμβολο στρατωνισμού οπαδών σε κλειστό κλαμπ. Στον θεολογικό αντίλογο που οφείλουμε - όσοι τουλάχιστον έχουμε Θεό μέσα μας – με νηφαλιότητα να κομίσουμε, με αφορμή αυτό το “σήριαλ” που λαμβάνει χώρα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η θεολογική αφασία όλο και περισσότερο θεριεύει, δεν έχει προηγούμενο! Το ανακάτεμα πολιτικής και θεολογικής γλώσσας, στην προκειμένη περίπτωση, δείχνει πως ο σκοπός είναι άλλος: η πρόκληση απόλυτης σύγχυσης, αποπροσανατολισμού και διχασμού στον κοινωνικό ιστό της Λέσβου. Σε πρόσφατο μάλιστα δημοσίευμα, με θεολογική ορολογία, (αφελής;) συντάκτης αποκάλυψε την πραγματικότητα, γιατί τελικά στήθηκε ο “σταυρός” στου Απελή: το πρόβλημα είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Η ρηχότητα των επιχειρημάτων να τεκμηριωθεί η “θεολογική” σκέψη μπερδεύοντάς την με το μεταναστευτικό πρόβλημα, το οποίο πράγματι αντιμετωπίζει η Λέσβος, είναι τέτοια που απροκάλυπτα, ακόμη και στον απλό αναγνώστη, δείχνει τη «σχολαστική αποδεικτική» για το τι εστί ο Σταυρός του Χριστού. Αξίζει, όμως, εδώ να θυμίσω τι λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες της εποχής του: «Θα σας πω κάτι ενοχλητικό και βαρύ. Ξέρω ότι θα οργιστείτε, αλλά θα σας το πω. Και δεν θα το πω για να σας βλάψω, αλλά για να σας διορθώσω… Διάφοροι λένε ότι (αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι) είναι φυγάδες, ξένοι και τιποτένιοι, που άφησαν τις πατρίδες τους και συρρέουν στην πόλη μας. Για πες λοιπόν! Αυτός είναι ο λόγος που αγανακτείς… επειδή όλοι την θεωρούν λιμάνι τους και προτιμούν την ξένη πόλη από τη γενέτειρά τους; Αντιθέτως, θα ‘πρεπε να χαιρόμαστε για το γεγονός ότι όλοι καταφεύγουν στα χέρια σας σαν σε λιμάνι κοινό και θεωρούν την πόλη αυτή μητέρα όλων». 

Υπάρχει ένα μαρτύριο, το οποίο εκεί που θα ‘πρεπε να είναι μαρτύριο ατόφιας πίστης στον Σταυρό του Χριστού, γίνεται μαρτύριο κόλασης. Έτσι εξηγείται το γεγονός ό,τι η ανακατεμένη με “πολιτικάντικη” ορολογία “θεολογίζουσα” γλώσσα, προσπαθεί να στηρίξει την «κάλπικη» πίστη της στον Χριστό. Η άκρως νεοευσεβίστικη νοοτροπία πείθει μόνο λίγους: μια μερίδα ακροατηρίου και αναγνωστών, που ωσάν τους Γραμματείς και Φαρισαίους, κόπτονται μόνο για την ατομική τους νομικίστικη θρησκευτική καθαρότητα. Εξ ου κι αναλώνουν τον θεολογικώς ανέραστο βίο τους – που να καταλάβουν το ηχηρότατο μήνυμα των αιώνων: «ο εμός έρως εσταύρωται» του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου - σε θεολογικά φληναφήματα, στερούμενοι έτσι το άθλημα να γνωρίσουν τον πανταχού παρόντα Νυμφίο και Εραστή της Εκκλησίας, στην ερωτική του αυτοπροσφορά προς όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, πάνω στον Σταυρό. Και το χειρότερο, με τη θλιβερή τους παρουσία και τα αφασιακά θεολογικά τους γραφόμενα, ετούτην την αυτοπροσφορά προσπαθούν να τη στερήσουν κι από τον απλό λαό μας. 

Ας περαιωθεί ετούτος ο σύντομος σχολιασμός με τον θεραπευτικό Παύλειο λόγο - αλλά που να τον δουν και να τον γευτούν οι δύσμοιροι “θεολογούντες”: «θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος έστιν Ιησούς Χριστός. Ει δε εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται· η γαρ ημέρα δηλώσει· ότι εν πυρί αποκαλύπτεται· και εκάστου το έργον όποιόν έστι το πυρ δοκιμάσει» (Α΄ Κορ. 3. 11-13). 

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ· «Πρόσφυγες» ή «Η Κοιλάδα του Κλαυθμώνος».