Ωδή στον Παύλο Μελά από τον καπετάν Νικηφόρο (Ιωάννη Δεμέστιχα), θρύλο της λίμνης Γιαννιτσών

«- Το τραγούδι του Ζέζα, παιδιά, όλοι μαζί! Πρόσταξε. Να μας ακούσουν ποιοί είμαστε!

Και όλοι μαζί, σαν ένας άνθρωπος, άρχισαν να τραγουδούν: 

   Σαν τέτοια ώρα στο βουνό, ο Παύλος πληγωμένος, 

   μες στο νερό του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος. 

   - Για σύρε, Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου 

   και φέρε μου κρύο νερό να πλύνω την πληγή μου. 

   Σταλαματιά το αίμα μου, για σε Πατρίς, το χύνω, 

   για να ‘χεις δόξα και τιμή, να λάμψεις σαν τον κρίνο. 

   Είν’ η Ελλάδα μας μικρή, μικρή και ζουλεμένη, 

   μα ελευθεριά έχει πολλή! Μες στο κλουβί δεν μπαίνει! 

   Παύλος Μελάς και αν πέθανε, τ’ αδέλφια του ας ζήσουν, 

   αυτά θα τρέξουνε μαζί για να τον αναστήσουν! 

Το τραγούδι, που το ΄λεγαν όλοι οι αντάρτες τότε στα βουνά, ηλέκτρισε τους άντρες. Με καινούργιο θάρρος και πείσμα, σηκώνουνταν άφοβα στα γόνατα, σημάδευσαν, πυροβολούσαν». 

Π. Σ. ΔΕΛΤΑ. (1991). Στα Μυστικά του Βάλτου. Αθήνα: Ύψιλον, σ. 251.