«Το Σώμα μας ως πρόσωπο, δηλαδή ως ολότητα. Το Σώμα μας ως σάρκα της ιστορίας, τόπος. Πήραν τα παραθαλάσσια – Μακεδονία και Θράκη. Κατασπαράχτηκε πρόσκαιρα έστω το Σώμα των σύνοικων λαών. Και θριαμβολογούνε οι ανόητοι με θούρια εκκωφαντικά. Απολησμόνησαν πως η δύναμη του ανθρώπου αυτής της γης είναι ο διάλογος ανάμεσα στους λαούς της – μυστικός Έρωτας. Έρωτας με τους καβγάδες και τις αγάπες του. Πήραν τα κομμάτια τους, αλλά χάσαν το Σώμα ολόκληρο. Χάσαν την ανατολική Θράκη, την Ιωνία, τον Πόντο, την ίδια την Βασιλεύουσα. Ξεχάσαν το κήρυγμα του Ρήγα πως ο Δεσπότης είναι ο Οθωμανός – αυτόν πρέπει να κυνηγάνε. Και έτσι, αντίτιμο της μεγάλης Ύβρεως, αντίτιμο του να θέλουμε την Κόκκινη Μηλιά, βρεθήκαμε πίσω στον Έβρο. Και παραλίγο, μετά άλλα εκατό χρόνια, να βρεθούμε πίσω στη Μελούντα και στον Όλυμπο. Και κινδύνεψε να βαφτιστεί από το μεγάλο τούρκικο τέκνο της με άλλο όνομα η Μητέρα Θεσσαλονίκη. Και την έσωσε μόνο ο Μόσκοβος που μαζί με τον Σέρβο και τον Βούλγαρο είπαν όχι άλλο […]
Και τότε αυτός που όλα τα ξέρει και όλα τα έχει γράψει με μελάνι μυστικό, πριν ακόμα αρχίσουν να κυλούν οι χιλιετίες, είπε: τόσες χιλιάδες χρόνια περπατώ ανάμεσά σας και σεις ακόμα κλεισμένοι στον δερμάτινο χιτώνα του Σώματός σας. Και εγώ έφτιαξα χώριες τις Ψυχές και τη Σάρκα σας, την Πνοή και τη συμπύκνωσή της Πνοής σας ώστε να μείνετε πολλοί. Και να βλέπετε ο ένας τον άλλον. Και να αγαπάτε. Και έτσι ο κόσμος να μην συνωστίζεται φοβισμένος πασχίζοντας να κρυφτεί στη μεγάλη Μήτρα της Οικουμένης, στη μυστική Χοάνη του Παντός».
ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ. (1998). Η Σάρκα Σου Όλη. Αθήνα: Εξάντας, σσ. 15-17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου