Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Περιστατικό πρώτο
Την 19η Ιουλίου, παραμονή του Προφήτη Ηλία, βρέθηκα στον εσπερινό ξωκλησιού της Στερεάς Ελλάδας, αφιερωμένο στον Θεσβίτη προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης. Ανάμεσα σε γνωστά και φιλικά πρόσωπα, παρευρέθη κι ένας «ΔΔΕ», δηλαδή «διευθυντής» Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Έτσι τον αποκαλώ από τότε που παράτησε τη θέση του προέδρου πανελλήνιου εκπαιδευτικού συλλόγου, όπου μαζί με όλο το διοικητικό του συμβούλιο, τα κάνανε μαντάρα στο μάθημα των Θρησκευτικών αφού εξ αιτίας τους, επί μια δεκαπενταετία (το μάθημα), βρίσκεται σε συνεχή περιδίνηση. Από τα μαθητικά μου χρόνια γνωρίζω το εν λόγω κ. «ΔΔΕ». Καριερίστας ολκής. Χρόνια είχα να τον δω. Τον πλησίασα για να τον χαιρετίσω. Μετά τα πρώτα εκατέρωθεν χαιρετίσματα, του είπα ευθέως για τις τεράστιες ευθύνες που έχει για τη μέχρι σήμερα αρνητική πορεία του μαθήματος των Θρησκευτικών. Κι εκεί που περίμενα να κάνουμε εποικοδομητικό διάλογο, ο κ. «ΔΔΕ» άρχισε μια άνευ προηγούμενου επίθεση προς όλους εμάς που, με παιδαγωγική ενσυναίσθηση και θεολογική εκπαιδευτική ακρίβεια, στηρίξαμε τα Προγράμματα Σπουδών, όταν στα 2019 το ΣτΕ τα ακύρωσε, δικαιώνοντας αρτηριοσκληρωτικές ομάδες θεολόγων και ιεραρχών. Στην κυριολεξία δεν μπόρεσα να αρθρώσω μια πρόταση γιατί συνεχώς κουνώντας το δάχτυλό του μού έκανε μάθημα κατήχησης, με ιδεολογικές αρχές και αφηρημένους ηθικούς κώδικες, γιατί, όπως υποστήριζε, οι μαθητές σήμερα δεν μαθαίνουν Ορθόδοξα Θρησκευτικά στο σχολείο. Δεν άντεξα κι έφυγα. Άφησα τον κ. «ΔΔΕ» στη μοναξιά του, στον ερμητικά κλειστό κοσμάκη του, στο νεκρό θεολογικό του γράμμα, την κενή του ιδεολογία. Ας είναι. Για ακόμα μια φορά σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε ο αλησμόνητος Χρήστος Γιανναράς που, στο Καταφύγιο Ιδεών, γράφει:
«Τα χρόνια περνάνε κι η κλεψύδρα αδειάζει με τρομακτική γρηγοράδα Από μια φυσική ευαισθησία και όχι από αρετή, έχω κάτι σαν συμπόνια ή και τρυφεράδα γι’ αυτά τα θύματα κάθε ιδεολογικής στράτευσης που φτάνουν συνειδητά ή ανεπίγνωστα στη δυστυχία να λειτουργούν ως συκοφάντες. Ίσως αυτοί οι άνθρωποι να λειτουργούν στη συνείδησή μου και σαν ενσαρκώσεις της σχετικότητας των εγκοσμίων: της ευκολίας που η φιλία, κάποτε και η αγάπη, μετατρέπονται σε ασυνείδητο και ιδεολογικά εξωραϊσμένο μίσος – αλλά μίσος τρομακτικό». ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ (2000). Καταφύγιο Ιδεών. Μαρτυρία. Αθήνα: Ίκαρος, σσ. 367-368.
Περιστατικό δεύτερο
Εχθές, πρωτομηνιά Αυγούστου, μήνα της Παναγιάς, απογοητευμένος συνάδελφος στο τηλέφωνο μου 'λεγε πως η ιδιοκτήτρια καφετέριας στην πόλη μας, η οποία έχει την κόρη της στο σχολείο που υπερετεί, με το ζόρι τον άφησε να πάει στην τουαλέτα ενώ εκείνος έπινε τον καφέ του στο μαγαζί της. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά του έβαλε τις φωνές γιατί αδίκησε, στο δευτερεύον όπως χαρακτήρισε μάθημά του, την κόρη της με χαμηλό βαθμό. Τον απείλησε μάλιστα ότι θα πάει στο σχολείο για να δει αν γίνεται μάθημα ή όχι στο τμήμα της κόρης της. Θα μου πει κάποιος συνηθισμένο είναι αυτό το φαινόμενο. Υπάρχουν και χειρότερα, όχι μόνο εκτός αλλά και εντός των σχολείων, με αποτέλεσμα πολλοί εκπαιδευτικοί να βρίσκονται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση για το πώς κάνουν το μάθημά τους και πως αξιολογούν τους μαθητές. Επειδή κι εγώ κάποιες φορές πίνω τον καφέ μου στην καφετέρια της κας μαμάς, και επειδή είμαι σίγουρος ότι θα προσπαθήσει να ανοίξει συζήτηση για το τμήμα της κόρης της, ελπίζω ότι θα κατανοήσει όσα της πω: απέναντι της έχει δασκάλους του παιδιού της και δεν δικαιούται με τέτοιον τρόπο να τους εξευτελίζει, γιατί περί εξευτελισμού της αξιπρέπειάς τους πρόκειται. Οι γονείς, κάποια στιγμή, οφείλουν να σκεφτούν σοβαρά ότι, το σχολείο είναι θεσμός μετάδοσης της γνώσης. Και κεντρική μορφή του είναι ο δάσκαλος, που αυτός, μετά απ’ αυτούς, αναλαμβάνει την ευθύνη να διδάξει τα παιδιά τους. Η σχέση αυτή, εξ ορισμού, είναι ασύμμετρη. Κι οι γονείς οφείλουν να τη σεβαστούν.
Υπάρχει ακόμη ένα περιστατικό, που έχει σχέση με τη μείωση μιας διδακτικής ώρας του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών στην Α΄ Λυκείου και της προσθήκης του μαθήματος της Οικονομίας. Γι’ αυτό, όμως, φίλοι αναγνώστες θα τα πούμε σε ξεχωριστό άρθρο. Ολίγη υπομονή, γιατί με τους «ταλιμπάν» του τεχνοκρατούμενου ελληνικού σχολειού που έχουμε μπλέξει, δύσκολα θα ξεμπλέξουμε. Όμως, μπαίνω στον πειρασμό να γράψω ετούτο: εδώ και χρόνια το σχολείο απαξιώνει τις ανθρωπιστικές σπουδές, αυτές έχουν καταποντιστεί στον πάτο του βαρελιού. ‘Έναντι αυτών θεοποιεί τις θετικές και οικονομικές σπουδές. Αυτό είναι αποτέλεσμα του τεχνοκρατούμενου πολιτισμού μας. Πρόκειται για νοοτροπία ενός καλοπληρωμένου «ευρήματος», όπως έλεγε ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, που ρίχνεται στην αγορά εργασίας, με τις σπουδές στο πανεπιστήμιο στόχο να έχουν οι απόφοιτοι να βρουν δουλειά και να βγάζουν πολλά χρήματα. Έτσι κατάντησαν οι «ταλιμπάν» της τεχνολογίας το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Σπύρος Παπαλουκάς, Δρομάκι στη Μυτιλήνη. ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: paletaart – Χρώμα & Φώς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου