Χωρίς τίτλο...

Η φωτογραφία από τη μαγευτική Ερεσό:

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω ακατάπαυστα ποίηση και λογοτεχνία. Ακόμη και στο σχολείο, στο γραφείο, στη θέση ευθύνης του υποδιευθυντή που κατέχω, παρότι ο γραφειοκρατικός μηχανισμός της εκπαίδευσης καλά κρατεί, δεν χάνω την ευκαιρία να διαβάζω, κυρίως ποίηση. Σκόρπια δικά μου σημειώματα, εμπνευσμένα από τα διαβάσματά μου, κι αυτά σκαλίζουν, ψάχνουν, γιατί κατά καιρούς είναι απαραίτητη η σιωπή μας. Τρεις ποιητικές εκπλήξεις για τη σιωπή είναι επιβεβλημένες, συνιστούν λύτρωση και συνέχεια των ονείρων, των ουτοπιών και των αβεβαιοτήτων, για όσους κι όσες τουλάχιστον ζούμε με τέτοιο τρόπο. Ευθύς αμέσως τις καταγράφω. Η πρώτη έκπληξη έγινε σε πρόσφατο αεροπορικό ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη προς τη Μυτιλήνη: «Θε μου πόσα σκιρτήματα / κι η αγκαλιά αδειανή», γράφει ο Γιάννης Δάλλας. Η δεύτερη, έγινε στο σχολείο: «Βρισκόμαστε στο χώρο της σιωπής. Είτε μιλήσεις, είτε όχι, ούτε θ’ αποκαλύψεις ούτε θα προσθέσεις τίποτα σε τούτη την επίγεια κόλαση. Καλύτερα λοιπόν να μη μιλήσεις. Και τι να πεις εσύ ο νεκρός, με τόσα χώματα στη γλώσσα;», γράφει ο Τάκης Σινόπουλος. Η τρίτη, ήρθε πριν λίγες ημέρες, τα μεσάνυχτα. Έχω το ακριβό προνόμιο, από τη βεράντα του σπιτιού μου να αγναντεύω το Αιγαίο Πέλαγος. Είναι εκπληκτική η εικόνα να ταξιδεύει η ματιά σου στη γεμάτη φως του φεγγαριού πανσέληνο του Μαΐου –γνωστή ως «Φεγγάρι των Λουλουδιών»– και να ψελλίζεις στίχους ευαισθησίας: «Νυχτολούλουδο / τη νύχτα περιλάμπεις / και μεταβάλλεις», του Ιερομονάχου Συμεών. Κι όλα τα παραπάνω γιατί: «έμφυτη κι αδίδακτη, η συμπάθεια δεν προϋποθέτει κανένα ηθικό φροντιστήριο», κατά Κωστή Παπαγιώργη. Α.Ι.Κ.