Αποκάλυψη και φωτιά στην πρωτεύουσα

Γράφει η Γιασεμή Κωστοπούλου· μαθήτρια της Α΄ τάξης του Πρότυπου ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Erietta Vordoni

Οδηγώντας με ένα ταλαιπωρημένο Honda Civic στο κέντρο των Αθηνών, το παιδί της επαρχίας που κατοικεί στο μυαλό μου βλέπει έναν κόσμο που έχει δει μόνο στις ταινίες. Ανήλικες πόρνες, βγαίνοντας από φθηνά κέντρα χωρίς κανένα σεβασμό στο σώμα τους, κρατώντας ένα λερωμένο χαρτονόμισμα το οποίο κατέχει τη τελευταία σταγόνα της αξιοπρέπειας τους που, εν ολίγοις, θα εξαφανιστεί προς χάρη δύο γραμμαρίων ηρωίνης.

Στην βουή του μετρό, μια στιγμή μαζί με έναν άστεγο που κρύβει το πρόσωπο του απ' τα μάτια του κόσμου, αλλά, δυστυχώς γι' αυτόν, το βλέμμα του συναντά το δικό μου, θάβεται στα ρούχα του, νομίζοντας ότι κάτι άλλο θα μου τραβήξει την προσοχή, ενώ κάτω από το μπουφάν μια ουσία που εισβάλλει στο σώμα του τον κατέχει σαν μαριονέτα. Με αυτό το αποκρουστικό θέαμα η απελπισία μου κορυφώνεται όσο χάνετε από το πεδίο όρασής μου. Βλέπω πλέον την αντανάκλαση μου στα βρώμικα τζάμια του τρένου. Ίσως, τελικά, δεν ήταν αυτός ο άσχημος, ίσως μοιάζουμε περισσότερο απ' ότι νόμιζα, ίσως η πραγματικότητά του δεν διαφέρει τόσο από τη δική μου και, ίσως, κουβαλάμε τον ίδιο πόνο μέσα μας. Ποτέ δεν θα μάθω. Δεν θα τον ξαναδώ. Όμως, λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για δω μια εικόνα από αυτό τον αβάσταχτο καημό που κρύβει.

Η πασίγνωστη πρωτεύουσα της Ελλάδος, η περιβόητη Αθήνα! Κι όμως, όταν περπατάς στους δρόμους της δεν μπορείς να αντισταθείς στο κάλεσμα της κατάθλιψης και της απελπισίας.

Η απελπισία είναι μια πανέμορφη λέξη, μπορεί να περιγράψει κόσμους ολόκληρους και την ίδια στιγμή να περιγράψει το τίποτα.

Τι άλλο μπορεί να νιώσει κάποιος με τέτοια βιώματα;

Περπατώ στο πεζοδρόμιο και δεν μπορώ να μιλήσω, θέλω πολύ να πω έστω και μια φράση αλλά κανείς δεν με καταλαβαίνει. Δεν μπορώ να πνίξω τις σκέψεις μου. Ψάχνω απεγνωσμένα πατρίδα μέσα στον όχλο, μια λέξη ελληνική ανάμεσα στα εγγλέζικα και τα αραβικά.