Για τα «ολυμπιακά πανηγύρια μας»

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Συνιστά πρόκληση η «θεοποίηση» αθλητών και αθλητριών που διακρίνονται σε ελληνικούς και παγκόσμιους αθλητικούς αγώνες. Η υποδοχή που τους επιφυλάσσεται από τοπικές αρχές, εκπαιδευτικούς θεσμούς, με την ανάλογη βέβαια προβολή τους από τα ΜΜΕ, είναι άνευ προηγουμένου. Για να προλάβω πιθανή παρεξήγηση να σημειώσω το εξής: σαφέστατα κάθε διάκριση στον αθλητισμό αξίζει τον έπαινο! Όμως, όσοι αρέσκονται στο να προβάλλουν διακριθέντες αθλητές και διακριθείσες αθλήτριες, οφείλουν να μην υπερβαίνουν τα όρια του καθώς πρέπει επαίνου. Η υπερβολή βλάπτει. Και μάλιστα η υπερβολή που σχετίζεται με τον αθλητισμό.

Εχθές, εδώ στη Μυτιλήνη, ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους, με την υποδοχή δύο νεαρών κοριτσιών που διακριθήκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Τοπικοί Άρχοντες, εκπρόσωποι της εκπαίδευσης (ακόμη και πανεπιστημιακοί, ο ίδιος ο σεβασμιότατος Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος Γ΄ και αρκετοί Λέσβιοι πολίτες), ζητωκραύγαζαν λες και ήταν σε κομματική συγκέντρωση. Το έχω επισημάνει κι άλλοτε, το επισημαίνω και τώρα: οι Ολυμπιακοί Αγώνες του σήμερα ουδεμία σχέση έχουν με  της αρχαιότητας. Ούτε η υποδοχή και το στεφάνωμα των νικητών μπορεί να συγκριθεί με εκείνη της αρχαιότητας. 

Αλλ’ από πού αντλώ το δικαίωμα να υποστηρίζω κατ’ αυτόν τον τρόπο όσα γράφω παραπάνω; Η έδρασή μου επ’ αυτών έχει σχέση με την εξής διαπίστωση και την εξής ερώτηση. Διαπίστωση: στα εκπαιδευτικά πράγματα πολλοί είναι οι μαθητές/τριες και οι φοιτητές/τριές μας, που κάθε χρόνο διακρίνονται σε διαγωνισμούς, ελληνικούς και παγκόσμιους, σε όλες σχεδόν τις επιστήμες. Ερώτηση: γι’ αυτούς, οι εκάστοτε τοπικοί άρχοντες και εκπαιδευτικοί θεσμοί πότε οργάνωσαν αντίστοιχες εκδηλώσεις τιμής και προβολής τους;

«Καλόν εν παντί το ίσον. Υπερβολή δε και έλλειψις ου μοι δοκεί», Δημόκριτος.

Ανδρέας Γεωργιάδης (1892 - 1981), Ποτήρι με χρυσάνθεμα και σκορπισμένα μήλα. ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ