Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Αν όσοι, με περισσή οίηση, ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα πενήντα χρόνια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, αντιλαμβάνονταν το βαθύτερο μήνυμα των εκλογικών αποτελεσμάτων, θα έπρεπε να ξανασκεφτούν ποια κοινωνία και ποιο πολιτικό προσωπικό δημιούργησε αυτή η πεντηκονταετία. Διότι μια ιστορική περίοδος δεν κρίνεται απλώς από την εύρυθμη λειτουργία των πολιτικών θεσμών. Χαρακτηρίζεται, κυρίως, από το κοινωνικό ήθος που καλλιεργεί και προάγει.
Βλέποντας τους προσκεκλημένους των τηλεοπτικών δικτύων, πολιτικούς, δημοσιογράφους και... «σελέμπριτις», εύκολα κατανοεί κανείς την εκλογική εικόνα, το θηριώδες ποσοστό της αποχής, το βαθύ αίσθημα αποστροφής του ελληνικού λαού.
Αλήθεια, τι το παράξενο σε αυτήν, όταν με κάθε τρόπο, η κοινωνία μας διαπαιδαγωγεί επί δεκαετίες τους νέους με την ιδιώτευση; Και γιατί να είναι περίεργη η αλαζονεία του κ. Βορίδη που δεν κατάλαβε τίποτα από το γεγονός ότι μέσα σε ένα χρόνο η ΝΔ έχασε ένα εκατομμύριο ψήφους (από 2,1 στο 1,1 εκατομμύριο); Για τον ίδιο όλα πάνε πρίμα: από το περιθώριο, όπου φώναζε «κόκκινη κάρτα στους λαθρομετανάστες», είναι τώρα δεκαπέντε χρόνια υπουργός.
Και η αντιπολίτευση; Εκεί η ιλαροτραγωδία χτυπάει κόκκινο. Ο αερόλιθος εξ Αμερικής έχει προτεραιότητα τη βόλτα με τον σύζυγο και το σκυλάκι τους και είναι έτοιμος για νέα σώου. Τι κι αν σε μια εποχή φτωχοποίησης από 930.000 ψήφους, ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στις 593.000; Μπορεί να χαίρεται που ο γνήσιος ΣΥΡΙΖΑ, η Ν. ΑΡ. συνετρίβη, επέστρεψε δηλαδή στο πραγματικό εν Ελλάδι ποσοστό αυτού του χώρου.
Ευτυχές και το ΠΑΣΟΚ που κέρδισε μια μονάδα αλλά έχασε σχεδόν 200.000 ψήφους και παραδέρνει με σοσιαλδημοκρατικές παρόλες, αρνούμενο τη μόνη δυνατότητα ανάνηψης, την εθνικοανεξαρτησιακή του παράδοση.
Το ΚΚΕ περήφανο που πλησιάζει το ιστορικό 10%, κέρδισε μιάμιση μονάδα, αλλά έχασε και αυτό σε αριθμό ψήφων.
Αυτός που αύξησε τις ψήφους του, ο μόνος, παρά την αποχή, είναι ο Βελόπουλος. Είναι πραγματικά απίστευτα τα ποσοστά του. Όποιος, όμως, έχει επαφή με την επαρχία και γνωρίζει την καθημερινή του παρουσία σε δεκάδες περιφερειακά κανάλια, αντιλαμβάνεται πως δεν είναι τυχαία η εκτόξευση από τον συνδυασμό συστηματικής προπαγάνδας και αισθητικής εξαθλίωσης.
Όσο για την «Νίκη», αξίζει να σταθούμε για λίγο. Η ασήμαντη άνοδος αλλά η πραγματική πτώση (20.000 ψήφοι λιγότερες από πέρσι), αποδεικνύει δύο τινά: πως το περίφημο θέμα του γάμου των ομοφυλοφίλων τελικά δεν απασχολεί πραγματικά την φαρισαϊκή ελληνική κοινωνία - αλλιώς θα είχε εκτοξεύσει τη «Νίκη» που ούτε καν τον κόσμο της Εκκλησίας μπορεί να συγκινήσει αφού η δεσποτοκρατία έχει αλλοιώσει εδώ και δεκαετίες κάθε πολιτικό κριτήριο αυτού του κόσμου. Το δεύτερο στοιχείο που αποδεικνύεται, είναι ο πολιτικός αναλφαβητισμός της ηγεσίας της «Νίκη», γεγονός που οδήγησε (συν τοις άλλοις) στην εκλογή ενός νεαρού θρησκευόμενου φωτομοντέλου, ενώ στο ψηφοδέλτιο του κόμματος υπήρχαν αξιόλογα πολιτικά πρόσωπα. Δεν είναι ευγενικές οι προσωπικές αναφορές (άλλωστε παρόμοια πρόσωπα υπάρχουν σε όλα τα κόμματα) αλλά είναι αναγκαίες για να αντιληφθούμε πως τελικά το πρόβλημα δεν είναι η καθεστωτική ηθική κατάρρευση αλλά η έλλειψη σοβαρής εναλλακτικής πρότασης.
Για τούτο και είναι μάλλον βέβαιο ότι στις επόμενες εκλογές, που θα υπάρχει κίνδυνος πλέον για την αυτοδυναμία της ΝΔ, «Νίκη» και Λατινοπούλου θα σβήσουν. Διότι στην Ελλάδα, εν τέλει, δεν υπάρχει καμία πραγματική άνοδος της «ακροδεξιάς», όπως στην Ευρώπη. Διότι δεν υπάρχει ούτε ανάλογη ιδεολογία, ούτε πολιτική παιδεία ούτε ιστορικές ρίζες ούτε σοβαρή εθνικιστική αισθητική όπως στην Ευρώπη. Η σύγκριση με την ελλαδική ακροδεξιά που ασχολείται με την αποκατάσταση των Έξι, με τον Μεταξά, τον Παπαδόπουλο και τον βασιλιά, είναι αποκαλυπτική. Αν στην Γαλλία η Λεπέν θριαμβεύει, το πέτυχε γιατί συνδέθηκε με πραγματικά κοινωνικά αιτήματα - δεν ασχολείται με την αποκατάσταση του... Πεταίν ή την εκτέλεση του... Μπραζιγιάκ.
Δεν ξέρω τελικά αν τα μεγάλα λόγια έχουν πια καμιά σημασία μπροστά σε έναν οργανισμό εκφυλισμένο που... απέχει ή συμμετέχει επιβεβαιώνοντας την πολιτική σύγχυσή του. Η περίφημη «επανεκκίνηση» πάντως, με αυτούς τους ανθρώπους, αυτό το πολιτικό προσωπικό, δεν έχει κανένα νόημα. Πενήντα χρόνια μεταπολιτευτικής δημοκρατίας κλείνουν και οι συνέπειες δεν είναι ακόμη πλήρως ορατές. Απλώς έχει αρχίσει να φαίνεται σε μία άκρη του μήλου το σάπισμα.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο Βλάσης Γαβριηλίδης έγραφε πως η ελληνική κοινωνία ήταν έτοιμη για μια επανάσταση αλλά δεν υπήρχαν οι επαναστάτες. Αν ζούσε σήμερα δεν νομίζω πως θα έλεγε κάτι παρόμοιο. Μπροστά στην εξαχρείωση του Tik Tok και τους εκλεγόμενους YouTubers (μη ξεχνάμε την Κύπρο που κάπως έτσι αντιμετωπίζει τα πενήντα χρόνια κατοχής), θα έσκυβε το κεφάλι και θα περίμενε μέσα από το σαπισμένο μήλο να προβάλει αυτό στο οποίο κατέφευγε, μπροστά στο αδιέξοδο, ο Ευριπίδης: ο από μηχανής θεός της ελληνικής τραγωδίας.
