Ειδωλοποίηση του θανάτου

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Ο θάνατος και η ταφή ανθρώπων έχουν γίνει ειδήσεις σ' όλα τα τηλεοπτικά δελτία. Δημοσιογραφούντες, τυχάρπαστοι παρουσιαστές και τυχάρπαστες τηλεπερσόνες στα «πρωινάδικα» και τα «απογευματινάδικα» δείχνουν εικόνες πενθούντων ανθρώπων να σπαράζουν πάνω στα νεκρά σώματα των συγγενών τους, χωρίς οι ίδιοι να τους το έχουν επιτρέψει. Απτό παράδειγμα οι εικόνες στις οθόνες της τηλεόρασης, όπου ο θάνατος και η ταφή του 40χρονου επισμηναγού, που θανάσιμα τραυματίστηκε κατά την πτώση του εκπαιδευτικού αεροσκάφους του κοντά στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας, και του 31χρονου αστυνομικού που, τελικά, έχασε τη ζωή του από τη ναυτική φωτοβολίδα, στα επεισόδια που έγιναν στο γήπεδο «Μελίνα Μερκούρη», δείχνουν πόσο ειδωλοποιημένα αντιλαμβανόμαστε σήμερα τον θάνατο. 

Στον αντίποδα της ειδωλοποίησης του θανάτου, βλέποντας ετούτες τις εικόνες, φέρνω στο νου μου: πόσο «αδίδακτη ύλη είναι ο θάνατος», κατά Χρυσόστομο Σταμούλη, και πόσο «μεγάλο νεκροταφείο είναι ο κόσμος μας», κατά Έρμαν Έσσε. Έχω τη γνώμη πως βρισκόμαστε στο τέρμα της ιστορίας ενός πολιτισμού, όπου η συνείδηση του θανάτου ήταν μια διαρκής επανασυμφιλίωση με τον εαυτό μας. 

«Όχι, τους λέει, ο θάνατος / ονείρου ρόζος είναι / και παξιμάδι ανάμειχτο με / γάλα και μέλι», αναφωνεί στο Κύπριος ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης, που το ποίημά του «Θανάτου δέντρο», από τη συλλογή Αχαιών Ακτή (Άγρα 2003), σε μουσική Χρυσόστομου Σταμούλη, τραγουδά ο Αργύρης Μακιρτζής.

ΠΗΓΗ: ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ