Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
«Είμαστε οι κούφιοι ανθρώποι / Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι / Που σκύβουνε μαζί. / Καύκαλα μ' άχερα γεμάτα, αλίμονο!». Θ. Σ. ΕΛΙΟΤ. Η Έρημη Χώρα, σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη.
Προχθές, σε μια γνωστή-μου που, όπως καλά γνωρίζω ανήκει στον χώρο της Αριστεράς, έλεγα ότι η εκλογή του νέου συμπαθητι-(αντι)κούλη τάχαμου «Αριστερού», που από το πουθενά εμφανίστηκε στη ζώσα πολιτική σκηνή, συνιστά την αμερικανοποίηση της Αριστεράς. Η γνωστή-μου, εκτός από εκείνα τα χιλιοειπωμένα «αριστερά» τσιτάτα που με αυτά χορτασμένοι είμαστε χρόνια τώρα, υποστήριζε ότι η σύγχρονη «Αριστερά» ψάχνει να βρει δρόμους να εκφραστεί και μέσα από τέτοιες επιλογές. Της είπα αυτό που, πριν τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες (1987), είχε υποστηρίξει ο πολύς Κορνήλιος Καστοριάδης, σε μια συνέντευξή του στην Τέτα Παπαδοπούλου, η οποία δημοσιεύθηκε στο παλιό καλό περιοδικό Αντί, σε δύο μέρη (τχ. 355 και 356)· ο σοφός οικονομολόγος και φιλόσοφος έλεγε πως «Δεξιά και Αριστερά δεν σημαίνουν τίποτα πλέον». Δεν γνωρίζω πόσοι είναι σήμερα οι «Αριστεροί» που διαβάζουν και συμφωνούν με τον Καστοριάδη. Εκείνο, όμως, που με έμφαση επισημαίνω είναι το εξής: η από το πουθενά εμφάνιση ενός κούφιου στην κυριολεξία «πολιτικού» στον σημερινό αντιπολιτευτικό χώρο, αποτελεί όνειδος για την ιδεολογία της Αριστεράς, της πατριωτικής εννοώ…
Και για να κλείσω τις σκέψεις-μου με τον Καστοριάδη, προσκαλώ γνωστούς και φίλους «Αριστερούς» να διαβάσουν με τη δέουσα προσοχή ένα πολύ καλό κείμενό του, δημοσιευμένο στο βιβλίο-του: Η άνοδος της ασημαντότητας, σε μετάφραση του Κώστα Κουρεμένου, στις εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 2000. Σ’ αυτό, ο Καστοριάδης, αφού πρώτα ασκεί κριτική στον μαρξισμό, τον λενινισμό και τον σταλινισμό, καταλήγει στο εξής συμπέρασμα, το οποίο αξίζει ιδιαίτερα να προσέξουν όσοι σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως «Αριστεροί», τύπου «(αντι)κούλη» και πάει λέγοντας. Αντιγράφω επί λέξει τα γραφόμενα του Καστοριάδη: «Αυτά είναι μερικά από τα συμπεράσματα στα οποία πρέπει να οδηγήσει η διπλή εμπειρία της κονιορτοποίησης του μαρξισμού – λενινισμού και της εξέλιξης του σύγχρονου καπιταλισμού. Δεν είναι τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξει η κοινή γνώμη αύριο κιόλας. Όταν όμως κατακάτσει ο κουρνιαχτός, σε αυτά θα πρέπει να καταλήξει η ανθρωπότητα, εκτός κι αν συνεχίσει την πορεία της προς έναν όλο και πιο απατηλό στόχο που, αργά ή γρήγορα, θα συντριβεί πάνω στα φυσικά όρια του πλανήτη, αν δεν καταρρεύσει νωρίτερα, κάτω από το βάρος της ανυπαρξίας νοήματος που τον χαρακτηρίζει», (σ. 66).
Όσο για την αντίπερα όχθη, αυτή της Δεξιάς, οι ηγέτες της παλαιάς φρουράς-της, αν σήμερα ζούσαν, θα έδιναν πολλά χαστουκάκια...
Τώρα που γεμίζουν οι ροδιές με κόκκινους καρπούς!
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΛΥΤΡΑΣ. «Ρόδια». ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: paletaart – Χρώμα & Φώς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου