«Στον τόπο μας, πρέπει να ομολογήσουμε, ελάχιστα λαμβάνονται υπόψη οι διαδικασίες της μέτρησης και της αξιολόγησης. Εξάλλου, αντί των όρων μέτρηση και αξιολόγηση στα σχολεία χρησιμοποιείται ο γενικός όρος εξέταση ή εξετάσεις· ενώ όμως στο σχολείο οι εξωτερικές διαδικασίες χρησιμοποιούνται κατά κόρο, ώστε να έχει κανείς την εντύπωση ότι στο σχολείο ο μαθητής δε μαθαίνει, αλλά συνεχώς βρίσκεται υπό εξέταση, δεν έχουμε καθόλου ασχοληθεί με τη λειτουργία της μέτρησης και της αξιολόγησης. Η μόνη μέτρηση, που χρησιμοποιείται στα σχολεία μας, είναι η κατάταξη των μαθητών σε μια βαθμολογική κλίμακα από το 1 – 10 στο Δημοτικό και από το 1 – 20 στο Γυμνάσιο [και στο Λύκειο]· η κατάταξη αυτή γίνεται βασικά με υποκειμενικά κριτήρια, με την έννοια ότι ένα γραπτό ή ένα προφορικό μάθημα βαθμολογείται με κριτήρια, που θέτει κάθε καθηγητής ή δάσκαλος, ανάλογα με τις απαιτήσεις του από τους μαθητές. Γι’ αυτό συνήθως λέγεται ότι ο τάδε δάσκαλος είναι επιεικής, ενώ ο άλλος είναι αυστηρός. Οι εξετάσεις εξάλλου […] γίνονται μόνο για τους μαθητές και όχι για τους δασκάλους· η εξέταση δηλαδή δε γίνεται για να δει ο δάσκαλος τα αποτελέσματα της διδασκαλίας του και ενδεχομένως να αλλάξει πορεία, αλλά για να καταταγούν οι μαθητές στους άριστους, καλούς, μέτριους και κακούς· όταν τα αποτελέσματα δεν είναι πάρα πολύ καλά, φταίει μόνο μαθητής ο οποίος είναι απρόσεκτος, άτακτος, ατίθασος, αμελέτητος κτλ. Από όλα αυτά προκύπτει ότι στα σχολεία μας παίρνουμε ως δεδομένο ότι όλα γίνονται καλά –επομένως και οι εξετάσεις γίνονται καλά- και αυτό που πρέπει να επιτευχθεί είναι να προσαρμοστεί ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος».
ΧΡΗΣΤΟΣ Π. ΦΡΑΓΚΟΣ. (1984). Ψυχοπαιδαγωγική. Θέματα Παιδαγωγικής Ψυχολογίας, Παιδείας, Διδακτικής και Μάθησης. Αθήνα: Gutenberg, σσ. 425, 432-433.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου