«Στην αυγή του 2011 δεν μπορείς να μιλήσεις για τη νεολαία χωρίς να περάσεις από δύο ιστορικά ορόσημα: τον Δεκέμβρη του 2008 και το Μνημόνιο του 2010. Και τα δύο αυτά μείζονα ρήγματα στην κανονικότητα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας προοικονομούνται στις ποικίλες συμπεριφορές της νεολαίας κατά την παρελθούσα 25ετία, την αδρά 25ετία του ευδαιμονισμού και της ζωής με δανεικά. Σ’ αυτή την περίοδο εδραιώνονται, αφενός, η μόνιμη υπογεννητικότητα της πυρηνικής οικογένειας, και επαγγελματικά, η επέλαση του ατομικισμού και του υλισμού, η διάχυση της ψηφιακής και τηλεπικοινωνιακής κουλτούρας σε όλη τη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα.
»Στην περίοδο αυτή, δηλαδή, έχουμε ανάδυση νέων ανθρωπολογικών τύπων, και η νεολαία, τα παιδιά των παιδιών της Δημοκρατίας και της Μεταπολίτευσης, φέρει όλα τα καινοφανή χαρακτηριστικά της νέας εποχής. Είναι άνθρωποι νέου τύπου, και σαν τέτοιους δυσχεραίνονται ή και αδυνατούν να τους κατανοήσουν ακόμη και οι γονείς τους, οι οποίοι από βίωμα, εμπειρία και παιδεία προέρχονται από τον κόσμο πριν από την παγκοσμιοποίηση και της γενικευμένη δικτύωση».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΞΥΔΑΚΗΣ. (2011). «Τα παιδιά του Δεκέμβρη», στο: Τάξη και Αταξία. Εισαγωγή – Επιμέλεια Μάριος Κουκουνάρας – Λιάγκης. Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 243-244.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου