«Αθάνατη ελληνική γλώσσα!»

«Αθάνατη ελληνική γλώσσα! Παράξενες αντιστοιχίες βλέπω να ενώνουν τη Σαπφώ με τον Κάλβο: 

Άστερες μεν αμφί κάλαν σελάνναν 

άψ αποκρύπτοισι φάεννον είδος, 

όπποτα πλήθοισα μάλιστα λάμπη 

γάν επί παίσαν 

… αργύρια. 

Σελλάναν… αργύρια[i]. Ναι, από τη Σαπφώ φτάνομε στον καταμόναχο Κάλβο: 

Το ψυχρόν της αργύριον 

ρίπτει η σελήνη. 

Όταν ο Σεφέρης θα πει σχετικά με το τέλος της στροφής αυτής του Κάλβου: «ο νους μου πήγε στα τριάκοντα», η νεοελληνική κριτική βγαίνει από την περιοχή που την προσδιόριζαν Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου του Κωστή Παλαμά (μια εποχή) και μπαίνει οριστικά (μια άλλη εποχή) στη νεότερη φάση της».

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ. (2019). Collectanea. Αθήνα: Δόμος, σσ. 192-191 [384]. 

[i] Το κείμενο από το The Oxford Book of Greek Verse, 1945 (με διορθώσεις).