«Τι θα γεννήσει τον Έρωτα;»

«Όλα τα σκεπάζει η λήθη. Κονιορτός λογισμών, ασθενέστερος των ονείρων, τη σκιάς, της αύρας που πνέει. 

Αναζητά την ταλάντωση που εκδηλώνεται στην ασυνέχεια. Πυρετός στα χείλη, παγώνει καίγοντας τα σωθικά. Δεν ξέρει που να τοποθετήσει τον εαυτό του κουβαλώντας τη νέκρωση. Αλλού περπατούν τα πόδια, αλλού κατάκειται ο άνθρωπος. Αδύνατη η διάκριση κατεύθυνσης της ψυχής ως προς την αιτούμενη ολοκλήρωση και ευτυχία. Της αφετηρίας και του τέρματος, του εμπρός και του πίσω. 

Τι θα γεννήσει τον Έρωτα; Οφθαλμός ανάμεσα στον ερωτευμένο και τον ποθούμενο. Οίστρος ανίκανος να πορίζεται, πλασμένος από μορφή και αοριστία. Χωρίς χαρακτήρες, πρόσωπα, σκηνικά. 

Η φύση προσφέρει το υλικό, απ’ τη σκοτεινή και μολυσμένη αποσύνθεση, από τις στάχτες του χρόνου, ν’ αναδυθεί αθάνατο το πρόσωπο».

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΣΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ. (Μάρτιος 1985). Το άλγος της αφής. Αθήνα: Άγρα, σσ. 20-21.