«Είχε τελειώσει η δουλειά του και αύριο θα έφευγε. Η αποστολή του ήταν να οδηγήσει τον καπετάν Νικηφόρο στο Τσέκρι. Και τώρα τον οδήγησε, τον πήγε στο σκοπό του. Η δουλειά του τελείωσε. Αύριο, μια πλάβα θα τον πήγαινε στη σκάλα και θα τον έβγαζε στην ακρολιμνιά. Και η ζωή του η περιπλανητική θα συνεχίζονταν.
“Θα πάγω στο Ζορμπά… Και ύστερα;”
Είδε μπροστά του το σχολείο του χωριού, τη δασκάλα, τα παιδιά καθισμένα στα θρανία, το μαύρο πίνακα… Άκουσε τη ζεστή φωνή της δασκάλας, που χαμηλόφωνα (τα καστανά της μάτια, αστράφτοντας από ενθουσιασμό) τους έλεγε: “…Είστε Έλληνες!... Να είστε υπερήφανοι!... Η φυλή μας είναι η πιο παλιά, η πιο ένδοξη, η πιο πολιτισμένη, η ποιο ποιητική!...”
Η κυρία Ηλέκτρα… Ήταν όμορφη άραγε;…
[…] Δεν ήξερε αν ήταν όμορφη ή άσχημη. Ήξερε μόνο πως σαν πήγαινε μέσα στη ζεσταμένη τάξη και την άκουε να λέγει στα παιδιά, με τη θερμή χαμηλή φωνή της “… Είστε Έλληνες!... Να είστε υπερήφανοι…”, μαλάκωνε κάτι μέσα του, βούρκωναν τα μάτια του κι ένιωθε βαθιά τον πόθο να δώσει κι αυτός τη ζωή του, σαν τον Μίκη Ζέζα, σαν τον καπετάν Γιωργάκη, σαν τον καπετάν Καψάλη, σαν τόσους άλλους, γι’ αυτούς τους Έλληνες, για την Ελλάδα, για τον Ελληνισμό».
Π. Σ. ΔΕΛΤΑ. (1991). Στα Μυστικά του Βάλτου. Αθήνα: Ύψιλον, σσ. 53-54.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου